معنی مانک | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

مانک

مانک. (اِ) به معنی ماه است. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مانگ. ماه. (ناظم الاطباء). و رجوع به مانگ شود. || خورشید. (ناظم الاطباء). و رجوع به مانگ شود.

مانک. [ن َ] (اِخ) ناحیتی است [به هندوستان] به چین و موسه پیوسته و این هرسه ناحیت را با چینیان حرب است و چینیان بهتر آیند. (حدود العالم).

مانک. [] (اِخ) رجوع به «ابوعبداﷲبن مانک » در همین لغت نامه شود.

مانک. [] (اِخ) مانک علی میمون (یا مانک بن علی میمون) مردی بسیارمال از کدخدایان غزنین بود. (تاریخ بیهقی چ فیاض ص 128). و رجوع به همین مأخذ ص 128، 129 و 211 شود.