معنی متدین
لغت نامه دهخدا
متدین. [م ُ ت َ دَی ْ ی ِ] (ع ص) راستکار و دیندار. (منتهی الارب). دیندار و راستکار. (آنندراج). راستگار و دین دار و فربود. (ناظم الاطباء). مأخوذ از تازی، دیندار و فربود و راست و درست و شاهیده و درستکار و راستکار و پایدار و در دین خود و شاهنده و صالح و صادق. (ناظم الاطباء). دیندار. بادیانت. آن که به احکام دین عمل کند: مردی اهل و ادیب و فاضل و نیکو منظر و متدین و متواضع دیدم. (سفرنامه ٔ ناصرخسرو). مردی بود که در عصر او اصیل تر و عالم تر و متدین تر از وی نبود. (فارسنامه ٔ ابن بلخی ص 92). در مواضی ایام دهقانی بوده است صاین و متدین و متورع و متقی. (سندبادنامه ص 129). || امین درست کار. و رجوع به تدین شود. || وام دار ومدیون و مقروض. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون).
فارسی به انگلیسی
Devout, Pious, Religious
فارسی به ترکی
dindar
حل جدول
فرهنگ معین
(مُ تَ دَ یِّ) [ع.] (اِفا.) دیندار، با دیانت.
فرهنگ عمید
بادیانت، باایمان، دیندار،
مترادف و متضاد زبان فارسی
باایمان، بادیانت، پارسا، خداشناس، دینباور، پرهیزگار، دیندار، مومن، متقی، مقدس،
(متضاد) بیدین، نامتدین
فرهنگ فارسی هوشیار
فرهنگ فارسی آزاد
مُتَدَیِّن، دین دار، با دیانت،
عربی به فارسی
بی دین , بد کیش
واژه پیشنهادی
پاک دست
متدین به دین زرتشت
زرتشتی
کنایه از مردم پرهیزگار و متدین
خویش کار
متعص متدین که به نام دین گزافه گوید
خر مقدس
معادل ابجد
504