معنی محوره | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

محوره

محوره. [م َح ْ وَ رَ / رِ] (اِ) صندوقچه ٔ خرد از چرم سطبر و بلغار. مجری از چرم برای خرد و ریز زنان (شاید مصحف محبره به معنی دوات و سیاهی دان) باشد. (یادداشت مرحوم دهخدا).

محورة

محوره. [م ُ ح َوْ وَ رَ] (ع ص) تأنیث محور. جفنه محوره؛ کاسه ٔ سپید کرده شده به کوهان و پیه. (آنندراج).

محوره. [] (اِخ) جایی است در بلاد مراد. (معجم البلدان).

محوره. [م َح ْ وَ /وُ رَ] (ع اِ) پاسخ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).

محاور

محاور. [م َ وِ] (ع اِ) ج ِ محوره[م َ / م ُ وَ رَ]. پاسخ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به محوره شود. || محاور کسی قَلَق پیدا کردن، کار او مختل شدن. (از منتهی الارب).