معنی مرداس

مرداس. [م ِ](اِخ) نام پدر ضحاک. به روایت فردوسی مرداس نیکمردی بود به عهد جمشید در دشت سواران نیزه گذار(عربستان) که پسری زشت سیرت و ناپاک و میگسار و جهانجوی به نام ضحاک داشت:
که مرداس نام گرانمایه بود
به داد و دهش برترین پایه بود.
فردوسی.
رجوع به یشتها ج 1 ص 188 و فرهنگ شاهنامه ص 243 و حبیب السیر چ تهران ج 1 ص 64 و شاهنامه(داستان ضحاک) شود.

مرداس. [م ِ](اِخ) جدی جاهلی است و فرزندان او بطنی از بنی عوف بن سلیم از عدنانیه اند و مساکنشان میان قابس و بلدعناب است به مغرب.(الاعلام زرکلی).

مرداس. [م ِ](اِخ) ابن جدیربن عامربن عبیدبن کعب ربعی حنظلی تمیمی مکنی به ابوبلال(متوفی در 61 هَ. ق.). وی را به نام مادرش مرداس بن ادیه نیز گفته اند. یکی از بزرگان خوارج و از خطبا و دلیران و پارسایان بود. با علی علیه السلام در صفین حضور داشت اما حکمیت را انکار کرد و نهروان را نیز دریافت. عبیداﷲبن زیاد او را درکوفه زندانی کرد ولی از زندان رهایی یافت و با حدودسی مرد به آسک اهواز(میان رامهرمز و ارجان) رفت و خروج کرد. عبیداﷲ لشکری گران بر سر او فرستاد و گریزاندش. بار دیگر عبادبن علقمه ٔ مازنی را بر او فرستادروز آدینه ای تا نیمروز جنگ میان مرداس و عباد قائم بماند و در آن وقت دو گروه برای اقامه ٔ نماز دست از جنگ کشیدند اما هنگامی که مرداس و یارانش به نماز ایستاده بودند عباد گرد آنان فرو گرفت و همگی را کشت وسر مرداس را نزد ابن زیاد فرستاد.(الاعلام زرکلی).

مرداس. [م ِ](اِ) آسیای دستی. دست آس.(ناظم الاطباء). دستاس.(دستور الاخوان). آس دست.(مهذب الاسماء). ||(ع اِ) آلت الردس. وسیله ٔکوفتن و صاف کردن زمین.(از المنجد)(از متن اللغه).سنگ کوب.(از منتهی الارب). || آن سنگ که درچاه افکنند تا معلوم شود در ته چاه آب هست یا نه.(از مهذب الاسماء)(از منتهی الارب)(از اقرب الموارد). مِردَس.(اقرب الموارد)(متن اللغه). || سر.(منتهی الارب). رأس.(منتهی الارب)(از اقرب الموارد).

سر، رأس، سنگ - کوب، سنگی که به ته چاه اندازند تا معلوم شود که آب دارد یا نه. [خوانش: (مَ) [ع.] (اِ.)]

سر، رٲس،
سنگ‌کوب،
سنگی که در چاه بیندازند تا معلوم شود که آب دارد یا نه،

آسیاب دستی

پدر ضحاک

پسرانه، مرد آسمانی، نام پدر ضحاک که مرد نیکی بود و بدست پسرش کشته شد، از شخصیتهای شاهنامه، نام پادشاهی پرهیزکار و بخشنده از دشت سواران ونیزه گزار و پدر ضحاک

‎ سنگ کوب، سنگ چاه آزمای، غلتک زمینکوب، سر (اسم) سر راس، سنگ کوب، سنگی که به ته چاه اندازند تا از آوای آن بدانند آب دارد یا نه.

305