معنی مطاع

مطاع. [م ُ](ع ص) اطاعت و فرمانبرداری کرده شده یعنی کسی که مردم اطاعت او کرده باشند و مطیع او شوند.(غیاث)(آنندراج). کسی و یا چیزی که مردم مطیع و فرمانبردار وی باشند و اطاعت آن را کنند.(ناظم الاطباء):
نهم چار بالش در ایوان عزلت
زنم چند نوبت چو میر مطاعی.
خاقانی(دیوان چ سجادی ص 439).
شفیع، مطاع، نبی کریم
قسیم جسیم نسیم وسیم.
سعدی(گلستان).
- الشح المطاع، بخل و زفتیی که صاحب آن در منع حقوق مردم مطیع و فرمانبر آن باشد.(ناظم الاطباء).

(مُ) [ع.] (اِمف.) اطاعت شده، در خور اطاعت، کسی که از او فرمان برداری و اطاعت کنند.

کسی که مردم از او فرمان‌برداری و اطاعت کنند، اطاعت‌شده، فرمان‌برده‌شده،

نافذ

اطاعت‌شده،
(متضاد) مطیع، فرمان‌روا

اطاعت و فرمانبرداری کرده شده

مُطاع، اطاعت شده، شخص یا حکم مورد اطاعت، شخص یا هر امری که از او اطاعت نمایند،

120