معنی معاشر

معاشر. [م ُ ش ِ](ع ص) با کسی زندگانی کننده یعنی هم صحبت و رفیق.(آنندراج)(غیاث).یار و رفیق و دوست و همدم و دوست مصاحب و هم سفره و هم خوراک. ج، معاشران.(ناظم الاطباء). نعت فاعلی از معاشرت. آنکه آمیزش و خلطه و رفت و آمد با کسی دارد. خوش زیست.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا):
چار چیز است خوش آمد دل خاقانی را
گر تو اهلی ومعاشر مده این چار ز دست.
خاقانی.
با وزرا و کتاب ایشان مجالس و معاشر و به مآثر و مفاخر... متحلی شده.(ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 280).
سر کوی ماهرویان همه روز فتنه باشد
ز معربدان و مستان و معاشران و رندان.
سعدی.
ساقی قدحی قلندری وار
درده به معاشران هشیار.
سعدی.
دوام عیش و تنعم نه شیوه ٔ عشق است
اگر معاشر مایی، بنوش نیش غمی.
حافظ.
معاشران گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید.
حافظ.
مرید طاعت بیگانگان مشو حافظ
ولی معاشررندان آشنا می باش.
حافظ.

معاشر. [م َ ش ِ](ع اِ) ج ِ مَعْشَر.(ترجمان القرآن)(منتهی الارب)(ناظم الاطباء)(اقرب الموارد). گروههای دوستان و به معنی مطلق گروه نیز آمده و این جمعمعشر است.(آنندراج)(غیاث). و رجوع به معشر شود.

(اِفا.) با کسی زندگی کننده، (ص.) همدم، یار، هم نشین. [خوانش: (مُ ش) [ع.]]

معشر

دوست و همدم، هم‌صحبت، همنشین،

هم کلام

آمیزگار، جلیس، دوست، هم‌سخن، محشور، مصاحب، هم‌صحبت، هم‌نشین، یار

یار و رفیق و دوست و همدم و هم خوراک

مُعاشِر، مُخالَطَه و معاشرت کننده، دوست،

611