معنی مغبون - جدول یاب

لغت نامه دهخدا

مغبون

مغبون.[م َ](ع ص) فریب خورده در خرید و فروخت و زیان رسیده.(منتهی الارب)(آنندراج). فریب خورده و فریفته شده وگول خورده و بیشتر در معامله گویند. الحدیث: المغبون لامحمود و لامأجور.(ناظم الاطباء). فریب خورده در بیع.(از اقرب الموارد). زیان دیده. زیان کشیده. زیان زده.زیانکار.(یادداشت به خط مرحوم دهخدا):
آن مرده را که کرد چنین زنده
هرکس که این نداند مغبون است.
ناصرخسرو.
کسی کانده برد از نور خورشید
بود مغبون به عمر خویش و محزون.
ناصرخسرو.
بس باک ندارم همی ز محنت
مغبون من از این عمر رایگانم.
مسعودسعد.
تو ای بازاری مغبون که طفلی را ز بی رحمی
دهی دین تا یکی حبه ش ز روی حیله بستانی.
سنائی(دیوان چ مصفا ص 349).
ستد و داد را مباش زبون
مرده بهتر که زنده و مغبون.
سنائی.
اگر کسی نفسی از زمان صحبت دوست
به ملک روی زمین می دهد زهی مغبون.
سعدی.
- مغبون شدن، فریب خوردن و فریفته شدن.(ناظم الاطباء).
- مغبون کردن، فریب دادن و گول زدن.(ناظم الاطباء).
- امثال:
قسمت کن، یا مغبون است یا ملعون. نظیر القاسم مغبون او ملغون.(امثال و حکم ص 1159 و 226).
|| سست عقل.(منتهی الارب)(آنندراج)(ناظم الاطباء)(از اقرب الموارد).