معنی منفصل | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

منفصل

منفصل. [م ُ ف َ ص ِ](ع ص) جداشونده.(آنندراج). جداشده و بریده شده و قطعشده.(ناظم الاطباء). گسسته: ذات وی... نه در جهت و نه به عالم متصل و نه منفصل.(کیمیای سعادت چ احمد آرام ص 784). پیوسته نیست و منفصل نیست بلکه...(کیمیای سعادت ایضاً ص 784). دست فنا از دامن بقاشان منفصل.(منشآت خاقانی چ محمد روشن ص 327). ردیف قافیت کلمه ای باشد مستقل منفصل از قافیت که بعد از اتمام آن در لفظ آید.(المعجم چ مدرس رضوی ص 258). چون حروف رابطه از روی منفصل باشد و به تخلل الف قطعکلمه ٔ مفرد شود، ردیف گردد.(المعجم ایضاً ص 266).
ورچه گشت اعراض نفسانی ز ذاتم منفصل
جوهری کآن هست فصل نوع انسان با من است.
ابن یمین.
- منفصل الطاس، جداگلبرگان.(فرهنگستان).
- منفصل شدن، جدا شدن. دور افتادن: چون خبر یافت که فایق از هرات منفصل شد تاختنی کرد.(ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 109).
- منفصل عقب، که دنباله نداشته باشد. بریده دنبال.
روز خصمت که منفصل عقب است
متصل بر در شبیخون باد.
انوری(دیوان چ مدرس رضوی ص 113).
- منفصل کردن، جدا کردن. از هم دور کردن:
متصل بینام عقد دولتش را پیش از آنک
منفصل کردند آب و نار و خاک و باد من.
خاقانی.
- منفصل منه، حدیثی که پیش از وصول به تابع، از روات آن بیش از یک تن ساقط شده باشد.(از تعریفات جرجانی).
|| قطعه قطعه شده. || منعشده. || از شیر مادر بازداشته شده. || علی حده و مفروق و ممتاز.(ناظم الاطباء).