معنی مهب

مهب. [م َ هََ ب ب] (ع اِ) محل وزیدن باد. (ناظم الاطباء). جای هبوب یعنی وزیدن باد. (غیاث اللغات) (آنندراج). وزیدن گاه باد. جستن گاه باد. زخم گاه باد. (یادداشت مؤلف).وزشگاه. ج، مَهاب ّ. (از اقرب الموارد):
زر چو کاه است و دست داد تو باد
پیشگاه خزانه ٔ تو مهب.
فرخی.
و فرونهادن بار امل در مهب شکوک. (کلیله و دمنه). و مهب شمال بسته دارد. (تاریخ بیهق ص 27). زباله ٔ اشیاع او را چون هبا در مهب صبا آواره و متفرق گردانید. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 321). باد نصرت از مهب لطف الهی وزیدن گرفت. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 286). از مهب لطف نسیم نصرت بوزید. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 394).

مهب. [م ُ هَِ ب ب] (ع ص) بیدارکننده. (آنندراج). آنکه از خواب بیدار می کند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).

(مَ هَ بّ) [ع.] (اِ.) محل وزیدن باد. ج. مهاب.

جای وزیدن باد، جهت وزش باد،

جای وزش باد

محل وزیدن باد، جستن گاه باد، وزشگاه

مَهَبّ، محل وزش باد (جمع: مَهاب)،

47