معنی میثم تمار

میثم تمار. [ث َ م ِ ت َم ْ ما] (اِخ) ابن یحیی، از موالی بنی اسد و از اجله ٔ اصحاب حضرت علی (ع) بود. وی برده ٔ زنی از بنی اسد بود و حضرت علی (ع) او را خرید و آزاد کرد و میثم نزد علی (ع) باقی ماند سپس در کوفه سکونت گزید و بسبب علاقه و ارتباطی که با حضرت علی (ع) داشت عبیداﷲبن زیاد امیر کوفه او را زندانی ساخت و سپس بر چوبی به صلیب کشید و او در آن حال شروع به بیان فضایل بنی هاشم کرد و چون خبر آن را به ابن زیاد دادند و بدو گفتند که این برده شما را مفتضح ساخت، امر کرد که او را لجام نهادند و این نخستین بار بود که در تاریخ اسلام کسی را لجام میزدند و سپس با نیزه او را به قتل رساندند و آن در سال 60 هَ. ق. و ده روز پیش از ورود امام حسین (ع) به عراق بوده است. (از الاعلام زرکلی ج 8 ص 294). ابوسالم میثم از ایرانیهای کوفه و از اجله ٔ اصحاب حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) بوده و او را عبیداله زیاد ده روز قبل از آنکه حضرت امام حسین به عراق وارد شود درکوفه به قتل رساند. (از خاندان نوبختی ص 80 و 81).

از یاران حضرت علی (ع)

1231