معنی ناشایست

ناشایست. [ی ِ] (ص مرکب) چیزی که شایسته و لایق نباشد. (ناظم الاطباء). نادرخور. نامناسب. نالایق. ناشایسته. ناسزاوار. نازیبنده. نابجا. || ناروا. حرام. ممنوع. محظور. منهی. ناجایز. گناه. بزه: یاری خواستم از باری تبارک و تعالی به گزاردن آنچه بر من واجب است و دست بازداشتن از منهیات و ناشایست. (قابوسنامه). تا توخودکام نباشی و از ناشایست پرهیز کنی. (منتخب قابوسنامه ص 3). || هرزه. لایعنی. بیهوده. نامربوط. پریشان. سخن ناشایست. || (اِ مرکب) فساد. تباهی. جفا. ستمکاری. ستم. ستمگری. بیداد: و دولت بوئیان نیز بظلم و ناشایست پیوسته گشت و سیرت بد و مذهب نکوهیده فراز آوردند. (مجمل التواریخ). گردن نهادندی به خواری و مذلت و مکروه و ناشایست از زدن و رنجانیدن و دشنام شنیدن. (تاریخ قم ص 161). و به تحمل آن ناشایست روزگار می گذرانید. (ترجمه ٔ محاسن اصفهان ص 92). || فسق. فجور. بی ناموسی. فساد. بی عفتی. ناحفاظی. نابکاری. بدکاری: جماعت دیالم به نواحی گرگان راهزنی و فساد و قتل کردند و به شب نقب ها زدند و به خانه های مسلمانان دزدی وناشایست رواداشتند. (تاریخ طبرستان). منزه داری این اندمها را از فجور و ناشایست و نابایست. (منتخب قابوسنامه ص 18). و اگر زن حجام بر فساد و ناشایست تحریض و معاونت روا نداشتی مثله نشدی. (کلیله و دمنه). و فرج از ناشایست بازداشتم. (کلیله و دمنه). || دشنام. ناسزا. سقط. رجوع به ناشایست گفتن شود.

ناشایست گفتن. [ی ِگ ُ ت َ] (مص مرکب) ناسزا گفتن. دشنام دادن. فحش دادن: جبرئیل رسول را گفت که نشان ایشان آن باشد که جفت ترا ناشایست گویند. (کتاب النقض ص 431).

ناشایست کردن. [ی ِ ک َ دَ] (مص مرکب) کار بد کردن. گناه کردن. مرتکب گناه شدن. کار حرام و ناروا و ناسزا کردن:
ز ناشایست کردن شرمش آمد
که بر دو کتف خود دو پاسبان دید.
؟

Foul, Improper, Inappropriate, Indecent, Unbecoming, Unsavory, Unseemly

بد، زشت، ناپسند، ناشایسته، غیرمعقول، بیجا، نامناسب، ناروا، نالایق

ناخلف

نابهنجار

ناروا

نامربوط

غیرمعقول، ناسزا، نامعقول، بیجا، نامتناسب، نامربوط، نامناسب، ناوجه، حرام، ناروا، فجور، فساد، فسق،
(متضاد) شایست

(یِ) [په.] (ص.) نالایق، ناسزاوار.

آنچه درخور و شایسته نباشد، ناپسند، ناپسندیده، بد، زشت،

نالایق، ناسزاوار، نابجا

خلاف

ناروا

بد رفتار

822