معنی نداف، پنبه زن

حلاج

حلاج

نداف

نداف، حلاج

پنبه زن

پنبه زن، حلاج

پنبه زن، لحاف‌دوز

نداف. [ن َ] (از ع، ص) پنبه زن. در اصل نَدّاف است و دراین بیت به تخفیف دال استعمال شده است:
میغ ماننده ٔ پنبه است ورا باد نداف
هست سدکیس درونه که بدو پنبه زنند.
ابوالمؤید بلخی.
رجوع به نَدّاف شود.

پنبه زن. [پَم ْ ب َ / ب ِ زَ] (نف مرکب) پنبه بز. پنبه وز. بهینه. بهین. حلاّج. ندّاف. (دهار):
آن شنیدی که بود پنبه زنی
مفلس و غلتبانْش خواند زنی.
سنائی.

کسی که پنبه را با کمان می‌زند که از هم باز شود، حلاج، نداف، پنبه‌بز، پنبه‌وز،

(اسم) آنکه پنبه را با کمان زند تا زواید را بیرون کند و پنبه را برای انباشتن در لحاف و توشک آماده سازد پنبه بز پنبه وز بهین بهینه حلاج نداف.

پنبه زن

(نَ دّ) [ع.] (ص.) حلاج، پنبه زن.

(~. زَ) (ص فا.) کسی که پنبه را با کمان می زند تا از هم باز شوند.

نَدّاف، پنبه زن، حَلّاج، پُر خور،

251