معنی نگ

نگ. [ن َ] (اِ) کام. سقف دهان. (از برهان قاطع) (آنندراج) (فرهنگ خطی). گنابادی: نَک (دندان)، قیاس شود با نُک و نوک. (از حاشیه ٔ برهان قاطع چ معین).

مشگین شهر. [م ِ ش َ](اِخ) رجوع به خیاو در همین لغت نامه و فره-نگ جغرافیایی ایران ج 4 شود.

سقف دهان

سقف دهان

نگ

قس

کام

سق، نگ

سق

نگ

(اسم) سقف دهان کام.

این واژه به همین گونه در برهان قاطع آمده و فرهنگ آنندراج آن را پارسی می داند از این روی واژه باید ادنگ باشد یکی از آرش های دنگ در پارسی گول و بیهوش است برهان عدنگ را برابر با نادان آورده و ناخوشایند

(صفت) چرب زبان زبان آور فصیح.

به ندرت مردی پیدا می شود که بدون شاهد، عمل خیری را انجام دهد.

دستگیره ی ساده ی چوبی که به پشت در نصب کنند

نگ

باریوم

نگ هداری

(غَ مَ) [ع. غنیمه] (اِ.) هر آن چه که در ج نگ از حریف شکست خورده به دست آید. 2- در فارسی هر مالی که بدون زحمت به دست آمده باشد.

70