معنی نیکا | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

نیکا

نیکا. (صوت) بخ. (نصاب). بسی نیک ! چه خوب ! (یادداشت مؤلف). خوشا! || نعم ! (یادداشت مؤلف): در خبر است از رسول علیه السلام که گفت: نعم الرغفان رغفان الشعیر... گفت نیکا گرده هاء گرده هاء جوبود. (نوروزنامه از یادداشت مؤلف). || (ص) خوب و خوش و زیبا و ظریف. (ناظم الاطباء). || (اِ) آنکه عروس و داماد را دست به دست دهد از بزرگان یکی از دو جانب. (یادداشت مؤلف):
آن شب گردک نه نیکادست او
خوش امانت دادش اندر دست تو.
مولوی.