معنی هنرسنتی و قدیمی و با اصالت

کلاسیک

نَبالَت

نبالت

نجابت

اصالت. [اَ ل َ] (ع مص) نجابت و شرافت. (فرهنگ نظام). اصیل بودن. (اقرب الموارد). اصلی شدن. (از تاج المصادر) (آنندراج). نجابت: و کریمتر قریش از روی اصالت نسب. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 308). || ثبات. (اقرب الموارد).
- اصالت رأی، جید و نیکو بودن آن. (اقرب الموارد): پدر ما هرچند مارا ولیعهد کرده بوده... در این آخرها.... سستی بر اصالت رائی بدان بزرگی... دست یافت... ما را به ری ماند. (تاریخ بیهقی ص 73). و رجوع به اصاله شود.

اصالت داشتن. [اَ ل َت َ] (مص مرکب) نجابت داشتن. اصیل بودن و دارای نژاد بودن. (ناظم الاطباء).

نژاده بودن، اصیل بودن، نجابت داشتن. [خوانش: (اَ لَ) [ع. اصاله] (اِمص.)]

با‌اصل بودن، اصل داشتن، اصیل بودن، ریشه‌دار بودن، نیک‌نژاد بودن،
نجابت،

نژادگی، تبارمندی، نیک نژادی

آزادگی، پاک‌نژادی، ریشه‌داری، نجابت، نژاده، وارستگی، صحت

اصاله

نجابت، شرافت، اصیل بودن، اصلی شدن

دیرین

باستان

باستانی

1476