معنی هواخوری
لغت نامه دهخدا
هواخوری. [هََ خوَ / خ ُ] (حامص مرکب) تنفس هوا. استنشاق هوای پاک.
- هواخوری رفتن، در تداول یعنی رفتن به جای خوش آب و هوا برای آسایش.
فرهنگ معین
(~. خُ) (حامص.) تفریح، گردش، استراحت.
حل جدول
گردش
مترادف و متضاد زبان فارسی
پیک‌نیک، تفرج، تفریح، گردش، گشت
فارسی به انگلیسی
Airing
فرهنگ فارسی هوشیار
استنشاق هوا، گردش تفرج (توام با استفاده از هوای آزاد) : گفتم:بیا بسوی شمیران روان شویم تامن دو اخوری کنم و تو هواخوری. (افرعا. جما. )
معادل ابجد
828