معنی هوله
لغت نامه دهخدا
هوله. [هََ / هُو ل َ / ل ِ] (اِ) حوله. دستار. دستمال. از ترکی خاولی (از: خاو + لی). پارچه ٔ پرزدار دارای خاو، دارای پرز. (فرهنگ فارسی معین).
هله هوله
هله هوله. [هََ ل ِ ل ِ] (اِ مرکب) چیزهای درهم و برهم و نامناسب از خوردنی.
- هله هوله خوردن، غذاهای ناسازگار را با هم و به افراط خوردن.
هوله سو
هوله سو. [هَُ ل َ] (اِخ) دهی است از دهستان حومه ٔ بخش شاهین دژ شهرستان مراغه. در مسیر ارابه رو شاهین دژ به تکاب قرار دارد و دارای 1069 تن سکنه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4).
فرهنگ فارسی هوشیار
معین یکباره آن را بر گرفته از تول انگلیسی دانسته و بار دگر از خاولی ترکی که برابر با پارچه ی پرز دار است عمید حوله را نیاورده و هوله را پارسی دانسته هوله آبچین خشک (گویش تهرانی) پارچه پرزدار. دارای خاو دارای پرز. توضیح بعضی احتمال داده اند این کلمه از کلمه عربی حله گرفته شده لکن با مراجعه بمعانی حله و موارد استعمال آن در متون لغت و نظم و نثر نادرست بودن این احتمال معلوم میشود.
هله هوله
(اسم) غذاهایی که معمولا مایه خراب کردن مزاج وموجب مرض است تنقلات بی مصرف واحیانا مضر. توضیح مخصوصا خوردن این نوع خوراکیهارا بشکل ریزریزوخرده خرده ودرفواصل زمانی کوتاه ((هله وهوله)) وعمل خورنده آنرا ((هله وهوله خوردن)) گویند
حل جدول
گویش مازندرانی
فرهنگ عمید
انواع آجیل و خوراکیهای مختلف که در فاصلههای زمانی کوتاه بخورند و سبب اختلال معده بشود،
فرهنگ معین
(هَ لِ هُ ل) (اِمر.) (عا.) خوردنی های بی خاصیت که موجب سیری کاذب می شود.
معادل ابجد
46