معنی هو زدن
فرهنگ فارسی هوشیار
(مصدر) با دست بر روی دهن زدن و فریاد کشیدن بهنگام شادی واستهزا.
حل جدول
لغت نامه دهخدا
هو. (اِخ) در تداول صوفیان مخفف هُوَ و مراد خدای تعالی است: یا هو؛ ای خدا. (یادداشت به خط مؤلف). پنهانی است که مشاهده ٔ آن غیر را درست نیاید. (تعریفات میرسیدشریف):
صبغهاﷲ چیست ؟ رنگ خُم ّ هو
پیسه ها یک رنگ گردد اندر او.
مولوی.
فکر ما تیری است از هو در هوا
در هوا کی پایدار آید ندا؟
مولوی.
باد در مردم هوا و آرزوست
چون هوا بگذاشتی پیغام هوست.
مولوی.
هو. [هََ وو] (ع اِ) کرانه. || روزن خانه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).
هو. [هََ / هُو] (اِ) خبر بی اصل. خبر دروغ. سروصدا درباره ٔ چیزی که حقیقت ندارد. چُو.
- هو انداختن، خبری بی اساس را در میان مردم شایع کردن.
- هوچی، کسی که خبرهای بی اساس را برای منافع خود شایع کند.
- هو کردن، درباره ٔ کسی خبر بی اساس و زیان آور انتشار دادن و او رادر نظر مردم پست کردن.
- یک هو، غفلهً. بی خبر. ناگاه.
هو. [هَُ وَ] (ع ضمیر) ضمیر واحد مذکر غایب یعنی او و آن. (ناظم الاطباء).
هو. [هََ / هُو] (اِ) زردآب و ریمی را گویند که از زخم و جراحت برمی آید. || آب دزدیدن زخم و جراحت را نیز گفته اند. (برهان). و در این صورت هو مبدل اَو و آب است. (از انجمن آرا). || ماه. قمر. || ابر. (ناظم الاطباء).
هو. (اِ) آه و نفس. (برهان). هوی.رجوع به هوی شود. || (اِ صوت) کلمه ای است که از برای آگاهانیدن و خبر کردن گویند. (برهان).
- های و هو یا هیاهو، به معنی هلالوش و بانگ و فریاد و مشغله است:
چه عاشق است که فریاد دردناکش نیست
چه مجلس است کز او های و هو نمی آید.
سعدی.
|| در اصطلاح عرفا و اهل معنی به معنی ناله و زاری به درگاه حق تعالی است:
چون گوزنان هویی از جان برکشم
کآن شکار آهوان بدرود باد.
خاقانی.
در آن ساعت که ما مانیم و هویی
ز بخشایش فرومگذار مویی.
نظامی.
گه به یک حمله سپاهی می شکست
گه به هویی قلب گاهی می درید.
حافظ.
فرهنگ عمید
چرک و زرداب زخم،
* هو کشیدن: (مصدر لازم) [قدیمی] چرک و آماس کردن زخم،
صدا، آواز، فریاد، بانگ،
* هو کردن: (مصدر متعدی) [عامیانه]
سر و صدا راه انداختن،
کسی را با جاروجنجال بدنام و بیآبرو کردن،
فرهنگ عوامانه
دفعه و بار و مرتبه است گویند یک هو یعنی غفلتا.
فرهنگ فارسی آزاد
هُوَ هُوَ، اتحاد بالذات است یعنی واحد بود حقیقت دو چیز ولو به ظاهر متفاوت باشند،
معادل ابجد
72