معنی وسن

وسن. [وَ س َ] (ع اِ) حاجت و نیاز. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). گویند: ما هو من همی و من وسنی. ج، اوسان. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || خواب سبک. (مهذب الاسماء). گرانی خواب یا اول آن یا پینکی و غنودگی. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). وَسَنه. وَسْنه. سِنه. (منتهی الارب):
آتش اندر دلم بسوخته صبر
آب از دیدگان ببرده وسن.
مسعودسعد.
خوب است مرا کار به هر جا که تو باشی
بیداری من با تو خوش است و وسن من.
منوچهری.
چرا نگرید چشم و چرا ننالد تن
کز این برفت نشاط و از آن برفت وسن.
مسعودسعد.
گفت پیغمبر که خسبد چشم من
لیک کی خسبد دلم اندر وسن ؟
مولوی.
- بی وسن، بی خواب:
رسم ناخفتن به روز است و من ازبهر تو را
بی وسن باشم همه شب روز باشم باوسن.
منوچهری.
|| (مص) بیهوش شدن از بوی بد چاه و جز آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و بیهوش شدن از دم چاه. (المصادر زوزنی). || گرفتن کسی را تنگی خواب یا اول آن یا پینکی. (اقرب الموارد). گران خواب گردیدن. (ناظم الاطباء).

وسن. [وَ س َ] (ص) آلوده. (آنندراج). || (اِ) آلایش. آلودگی. (آنندراج):
حضرتی کز قدر زیبد گرچه او
دامن همت بگرداند وسن
حارسش کیوان و برجیسش ندیم
آفتابش شمع و گردونش لگن.
امامی هروی (فرهنگ فارسی معین از فرهنگ رشیدی).
(ودر سروری با شین معجمه آمده است [وشن]).

وسن. [وَ س ِ] (ع ص) غنوده و خوابناک. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات). خفته. (غیاث اللغات). نائم. || بیهوش شده از بوی بد چاه. (ناظم الاطباء).

Pollution

خواب، چرت، نیاز، حاجت، جمع اوسان. [خوانش: (وَ سَ) [ع.] (اِ.)]

(~.) (ص.) آلوده.

وشن

نیاز، حاجت،
خواب کوتاه، چرت،

پاره کننده، پسوندی است

کنده شدن سر مرغ یا کنده شدن قسمت فوقانی هر شی یا جسمی

آلوده

به مانک آلوده آلایش آلودگی پارسی است ‎ نیاز، پیینکی غنودگی چرت غنوده خوابناک چرتی

وَسَن، غیر از معانی مصدری، حاجت، نیاز (جمع: اَوسان)،

وَسِن، وَسنان، خواب آلود، چرت زننده،

وَسَن، سِنَه، وَسنَه، (وَسِنَ، یَوسَنُ) چرت زدن، خواب آلود شدن،

116