معنی پرهیزکاری

پرهیزکاری. [پ َ] (حامص مرکب) پارسائی. بازایستادن از حرام. خویشتن داری از حرام. تقوی. تُقی. اِتّقاء. تقیه. تُقاه. دین. (منتهی الارب). عفت. عفاف. اعفاف. وَرَع. توَرﱡع. کف ّ نفس. زهد. شرف. (منتهی الارب):
چو پرهیزکاری کند شهریار
برآساید از کینه و کارزار.
فردوسی.
و تناسخیان گویند که وی (جمال) خلعت آفریدگار است که به مکافات آن پاکی و پرهیزکاری که بنده کرده بود اندر پیش... او را کرامت کند. (نوروزنامه).
جهان آفرین گرنه یاری کند
کجا بنده پرهیزکاری کند.
(بوستان).

پرهیزکاری کردن. [پ َ ک َ دَ] (مص مرکب) پارسائی کردن. پارسا گردیدن. تورع. تعفف. استعفاف. نساکه.

Abnegation, Chastity, Holiness, Piety

(~.) (حامص.) پارسایی، خویشتن داری.

تقوا، پارسایی، پاک‌دامنی،

پارسایی.

پارسایی کردن پارسا گردیدن تورع تعفف.

پرهیزکاری

ورع

نسک

قداست

ورع

پرهیزکاری

پارسایی، پاکدامنی، تقوا، خویشتن‌داری، ورع،
(متضاد) ناپارسایی

مزیه

پرهیزکاری

455