معنی پنی سیلین

پنی سیلین. [پ ِ] (فرانسوی، اِ) داروی ضدمیکروب قوی که از کشت نوعی کپک بدست می آید.

(پِ) [فر.] (اِ.) نوعی آنتی بیوتیک که به صورت پودر، پماد، آمپول و قرص برای از بین بردن میکرب ها و باکتری ها مورد استفاده قرار گیرد.

نوعی داروی آنتی‌بیوتیک که اثر شدیدی در کشتن بسیاری از میکروب‌ها دارد. در معالجۀ ذات‌الریه و زخم‌های چرک‌آلود و امراض مقاربتی به کار می‌رود. آن را به‌صورت محلول تزریق می‌کنند یا مانند گَرد روی زخم می‌پاشند. از یک قسم کفک موسوم به «پنیسیلیوم نوتاتوم» گرفته می‌شود. δ در سال ۱۹۲۹ در لندن توسط دکتر فلمینگ کشف شد،

اولین داروی آنتی بیوتیک

کشف فلمینگ

نخستین داروی آنتی بیوتیک

بنسلین

Penizillin (n)

222