معنی چکامه

چکامه. [چ َ م َ / م ِ] (اِ) قصیده را گویند وآن مطلعی است با ابیات متوازنه ٔ متشارکه در قافیه وردیف زیاده برهفده بیت، مبتنی بر هفت شرط چنانکه نزد اهل این صنعت مبین است. (برهان). شعر و قصیده است. (انجمن آرا) (آنندراج). قصیده و چغامه. (ناظم الاطباء). چامه و سرواد و شعر و سرود و چگامه:
اگر قبول ملک افتد این چکامه ٔ نغز
به آب سیم نگارمش بر صحیفه ٔ زر.
قاآنی.
رجوع به سرواد و چامه و چگامه و قصیده شود.

چکامه سرا. [چ َ م َ / م ِ س َ] (نف مرکب) چکامه سرای و چکامه سراینده. شاعر و قصیده سرا. و رجوع به چکامه و چکامه سرای و چکامه سرایی شود.

چکامه سرایی. [چ َ م َ س َ] (حامص مرکب) شاعری و قصیده سرایی. سرودن چامه و چغامه. شعرسرایی. و رجوع به چکامه و چکامه سرای و چکامه سرودن شود.

چکامه سرای. [چ َ م َ / م ِ س َ] (نف مرکب) چکامه سرا. سراینده ٔ چکامه. آن کس که چامه و قصیده سراید. شاعر چامه سرا. و رجوع به چکامه سرایی شود.

چکامه گوی. [چ َ م َ / م ِ] (نف مرکب) گوینده و سراینده ٔ چامه. قصیده سرای. شاعر و چکامه سرا. آن کس که شعر از نوع قصیده سراید. و رجوع به چکامه و چکامه سرای شود.

چکامه سرودن. [چ َ م َ / م ِس ُ دَ] (مص مرکب) چامه و قصیده سرودن. شعر گفتن. شاعری و چغامه سرایی کردن. سخن نظم در شیوه ٔ قصیده گفتن. و رجوع به چکامه و چکامه سرای و چکامه سرایی شود.

Ballad, Ode, Poetry, Song

قصیده، شعر. [خوانش: (چَ مِ) [په.] (اِ.)]

ترانه، چامه، شعر، قصیده

قصیده

دخترانه، شعر به ویژه قصیده

شعر و قصیده را گویند و آن مطلعی است با ابیات متوازنه، متشارکه در قافیه و ردیف زیاده بر هفده بیت، مبتنی بر هفت شرط، چنانچه نزد اهل این صنعت مبین است

شعر،
قصیده. * چامه

سرود

قصیده، نوعی شعر پارسی

Ode [noun]

69