معنی کافیین

ماده مخدر قهوه

کافیین

کافیین

فرانسوی بنگهر

بابونه گیاهیست که از نظر پزشکان از دوران باستان در زندگی بشر نقش مفیدی داشته است و سابقه ای بلند مدت و درخشان در طب سنتی را به خود اختصاص داده است. گیاه بابونه از نظر خواص درمانی، در دوران باستان در بین مصریان و یونانیان به شدت خود نمایی می کرده و پزشکان بزرگ و طبیبان سنتی، استفاده های گوناگونی در برابر امراض مختلف از این گیاه داشته اند. از نظر آلمانی ها بابونه دارای خواص جادویی بسیاری ست و چنانچه انسانها استفاده درست آن را بدانند، برای درمان تمام درد ها مفید و قابل مصرف می باشد. البته بسیاری از محققین در کشورهای دیگر نیز، این نظریه را تایید می کنند. با توجه به اینکه گیاه بابونه در کشورهایی مانند آلمان، چک، فنلاند، اسلواک، مجارستان، روسیه، آرژانتین، رومانی، مصر و هندوستان به طور انبوه کشت می شود، اما در خیلی از کشورها از جمله ایران نیز قابل دسترس می باشد. چرا که این گیاه در بسیاری از مناطق، در کنار رودخانه ها و حتی اطراف جاده های سرسبز به طور خودرو رشد می کند و به دلیل رونده بودن و مقاومت شدید در برابر تغییرات آب و هوایی، در اکثر مناطق سرسبز به چشم می خورد.
مشخصات ظاهری بابونه
گیاهی با برگ های باریک و کشیده که به برگ سوزنی معروف می باشد. ریشه گیاه بابونه مخروطی و ساقه ای استوانه شکل دارد. بابونه حدود یک سال عمر مفید دارد که طی این مدت برگهای آن نسبت به شرایط جغرافیایی بین ۵ تا ۸۰ سانتی متر رشد می کند که البته به جز مناطقی که دارای خاک شور هستند، در اکثر مناطق دیگر طول برگ های این گیاه بیش از ۳۰ سانت می باشد. قطر گل های بابونه بین ۱ تا ۳ سانتی متر می باشد. این گیاه با وجود عمر یکساله اش، اما در بهار رشد اصلی خود را می کند و در برابر سرما مقاومت زیادی دارد.
خواص درمانی بابونه
- گل بابونه دارای خواص آرام بخش است و نوعی مسکن محسوب می شود.
- ضد تشنج و تقویت سیستم عصبی (مخصوصا بابونه ی آلمانی که در این مورد در بین گونه های دیگر بابونه حرف اول را می زند)
- در بهبود بخشیدن انواع زخم هایی که دیر خوب می شوند بسیار موثر است.
- کمک به درمان درد عادات ماهانه در خانم ها.
- ضد آلرژی برای انسانهای حساس به شرایط فصلی یا آب و هوایی.
- کمک به درمان آبله مرغان در کودکان.
طریقه مصرف خانگی بابونه به شکل چای یا دم نوش
بهترین روش مصرف بابونه در منزل، درست کردن چای یا همان دم نوش می باشد. برای درست کردن چای یا دم نوش بابونه نیاز به ابزار خاص و یا زحمت فراوان نیست. بلکه کافیست نصف قاشق غذاخوری از گل خشک شده ی بابونه را که به صورت پودر شده در لیوان ریخته، آب جوش به آن اضافه کنید و در لیوان را بپوشانید تا بابونه ی شما بخار کند و خوب دم بکشد. سپس بعد از ۵ دقیقه درب لیوان را برداشته و آن را از صافی گذرانده تا صاف شود. سپس یه قاشق غذاخوری آب لیمو به آن اضافه کنید تا دم نوش شما عطر و بوی بهتری را داشته باشد. چنانچه مایل باشید می توانید کمی شکر یا قند به دم نوش خود اضافه کنید. پس از انجام این مراحل دم نوش شما آماده ی نوشیدن است. (اگر برای پذیرایی از مهمان، دم نوش بابونه را انتخاب کرده اید، می توانید یک برش لیمو ترش به صورت ورقه ای بر روی لبه فنجان خود گذاشته تا دم نوش شما از تزیین خوبی برخوردار باشد.)

خواص نوشیدن چای یا دمنوش بابونه
- احتمال سرطان تیروئید را به اندازه ی قابل توجهی پایین می آورد و در تقویت سیستم دفاعی بدن در مقابله با این بیماری بسیار موثر می باشد.
- کمک به مقاومت بدن در برابر بیماری های قلب و عروق.
- بهبود دستگاه گوارش و کمک به هضم غذا در معده، حتی برای کودکان.
- تنظیم قند خون و کمک به نگه داشتن سطح مورد نیاز آن در بدن.
- بهبود انواع التهابات در بدن.
- آرام بخش و کمک به رفع مشکل بی خوابی.
- کمک به هضم غذا در زمان نوشیدن بعد از وعده ی غذایی.
- درمان بواسیر.
- درمان ورم معده.
- درمان کمر درد و درمان مشکلات رماتیسم.
- چای بابونه بدون کافیین و دارای کالری بسیار پایین می باشد.
- در هر فنجان از چای بابونه انواع مواد مغذی مانند پتاسیم، ویتامین آ، کلسیم یافت شده و برعکس خالی از مواد مضر و یا چاق کننده می باشد.

منبع: www.ncbi.com and www.nutrition.com

ذاتی. [تی ی] (ع ص نسبی) منسوب به ذات. گوهری، گهری. جبلی. غریزی. طبیعی. فطری. جوهری: مقابل عرضی. عارضی: حسن و قبح اشیاء ذاتی نیست. اصلی. ذاتی بیاءِ النّسبه عندالمنطقیین یطلق بالاشتراک علی معان: منها یقال الذّاتی لکل ّ شی ٔ ما یخصّه و یُمیزه عن جمیع ما عداه. و قیل ذات الشی ٔ نفسه و عینه و هو لایشتمل العرض والفرق بین الذّات و الشخص ان ّ الذّات اعم ّ من الشخص لان ّ الذّات یُطلق علی الجسم و غیره. و الشخص لایطلق الاّ علی الجسم. هکذا فی الجرجانی. منها فی کتاب ایساغوجی فانّه یطلق فی هذا المقام علی جزءِ الماهیّه و المقصود به الجزء المفرد المحمول علی الماهیّه و هو منحصر فی الجنس و الفصل و ربّما یطلق علی ما لیس بخارج و هذا اعم ّ من الاوّل لتناوله نفس الماهیه و جزئها. و التسمیه علی الاول ظاهره و علی الثّانی اصطلاحیّه محضه. و الخارج عن الماهیّه یسمّی عَرَضیّاً. وربّما یطلق الذّاتی علی الجزء مطلقاً، سواء کان محمولاً علی الماهیه او لم یکن کالواحد للثلاثه ثم ّ انَهم ذکروا للذاتی خواصاً ثلاثاً. الاولی ان یمتنع رفعه عن الماهیّه بمعنی انّه اذا تصوّر الّذاتی و تصوّر معه الماهیّه امتنع الحکم بسلبه عنها بل لابدّ من ان یحکم بثبوته لها. الثّانیه ان یجب اثباته للماهیّه علی معنی انّه لایمکن تصوّرالماهیّه الاّ مع تصوّره موصوفهبه. ای مع التّصدیق بثبوته لها. و هی اخص ّ من الاولی. لانّه اذا کان تصورالماهیّه بکنهها مستلزماً لتصوّرالتّصدیق بثبوته لها کان تصوّرهما معاً مستلزماً لذلک التّصدیق کلیّاً بدون العکس. اذا لایلزم من کون التّصورین کافیین فی الحکم بالثبوت ان یکون احدهما کافیاً مع ذلک. و هاتان الخاصّتان لیستا خاصّتین مطلقتین لان ّ الاولی تشتمل اللّوازم البینه بالمعنی الاعم ّ و الثّانیه بالمعنی الاخص ّ. الثّالثه و هی خاصه مطلقه لایشارک الذّاتی فیها العرضی ّ اللاّزم. و هی ان یتقدّم علی الماهیّه فی الوجودین الخارجی ّ و الذّهنی ّ بمعنی ان الذاتی و الماهیه اذا وجدا باحدالوجودین، کان وجودالذاتی متقدّماً علیها بالذّات. ای العقل یحکم بانّه وجد الذّاتی اوّلاً فوجدت الماهیه و کذا فی العدمیّین. لکن ّ التقدّم فی الوجود بالنّسبه الی جمیعالاجزاء.و فی العدم بالقیاس الی جزء واحد. فان قیل هذه الخاصه تنافی ماحکموا به من ان ّ الذّاتی متّحد مع الماهیه فی الجعل و الوجود لاستحاله ان یکون المتقدّم فی الوجود متّحداً فیه مع المتأخر عنه و تنافی صحه حمل الذّاتی علی الماهیه لامتناع حمل احدالمتغایرین فی الوجود علی الاَّخر و یستلزم ان یکون کل مرکب فی العقل مرکباً فی الخارج مع انهم صرحوا بخلافها، قلنا ما ذکرناه خاصّه للجزء مطلقاً فانّه اینما کان جزء کان متقدّماً فی الوجود و العدم هناک، فالجزء العقلی متقدّم علی الماهیه فی العقل لا فی الوجود و لا فی الخارج. فلایلزم شی ٔ ممّا ذکرتموه. فاذا ارید تمیزه ایضاً عن الجزء الخارجی زید الحمل علی اعتبارالتقدم المذکور لیمتاز به عنه ایضاً. و هذه الخواص ّ انّما توجد للذاتی اذا خطر بالبال مع ما له الذّاتی. لا بمعنی انّه لاتکون ثابته للذاتی الاّ عندالاخطار بالبال. فربّما لاتکون الماهیه و ذاتیاتها معلومه. و تلک الخاصیات ثابته لها فضلاً عن اخطارها بالبال بل بمعنی انها انما یعلم ثبوتها للذاتیات اذا کانت مخطره بالبال و الشی ٔ خاطر بالبال ایضاً. کذا قیل. و قد یعرف الذّاتی ای الجزء مطلقاً بما لایصح توهمه مرفوعاً مع بقاءِ الماهیه کالواحد للثلاثه اذ لایمکن ان یتوهّم ارتفاعه مع بقاءِ ماهیهالثلاثه بخلاف وصف الفردیه. اذ یمکن ان یتوهّم ارتفاعها عنها مع بقائها. نعم یمتنع ارتفاعها مع بقاء ماهیه الثلاثه موجوده. فالحال هیهنا المتصوّر فقط. و هناک التصوّر و المتصور معاً. و السرّ فی ذلک ان ّ ارتفاع الجزء هو بعینه ارتفاع الکل لا انّه ارتفاع آخر و من المستحیل ان یتصور انفکاک الشی ٔ عن نفسه. بخلاف ارتفاع اللوازم. فانّه مغایر لارتفاع الماهیه تابع له. فامکن تصورالانفکاک بینهما مع استحالته. و کذا ارتفاع الماهیه مغایر لارتفاعها مستتبع له فجاز ان یتصور انفکاک احدهما عن الاَّخر. و یقال ایضاً الذّاتی ما لایحتاج الی عله خارجه عن علّهالذّات بخلاف العرضی فانّه محتاج الی الذات و هی خارجه عن علتها. کالزوجیه للاربعه المحتاجه الی ذات الاربعه. و یقال ایضاً هو ما لاتحتاج الماهیه فی اتصافها به الی عله مغایره لذاتها. فان السواد لون لذاته لابشی ٔ آخر یجعله لوناً. و هذه خاصه اضافیّه لان ّ لوازم الماهیه کذلک. فان ّ الثلاثه فردٌ فی حدّ ذاته لابشی ٔ آخر یجعلها متصفه بالفردیّه. هذا کله خلاصه ما فی شرح المطالع. و ما حققّه السیدالشریف فی حاشیته، و ذکر فی العضدی ان ّ الذّاتی ما لایتصور فهم الذّات قبل فهمه و قال السیدالشریف فی حاشیته مأخذه هو ما قیل من ان الجزء لایمکن توهم ارتفاعه مع بقاءِ الماهیه بخلاف اللازم. اذ قد یتصوّر ارتفاعه مع بقائها فمعناه ان ّ الذّاتی محمول لایمکن ان یتصوّر کون الذّات مفهوماً حاصلاً فی العقل بالکنه. و لایکون هو بعد حاصلاً فیه. و هذا التعریف یتناول نفس الماهیه. اذ یستحیل تصور ثبوتها عقلاً قبل ثبوتها فیه و الجزء المحمول، اذ یمتنع تصور ثبوت الذات فی العقل. و هو معنی کونه مفهوماً قبل ثبوته فیه ای مع ارتفاعه عنه. ثم قال صاحب العضدی: و قد یعرف الذّاتی بانه غیر معلّل. قال المحقّق التفتازانی ای ثبوته للذّات لایکون لعِلّه. لانّه امّا نفس الذّات او الجزء المتقدم بخلاف العرضی. فانّه ان کان عَرضاً ذاتیاً اوّلیاً یعلّل بالذّات لامحاله، کزوجیه الاربعه و الاّ فبالوسائط، کالضحک الانسان لتعجّبه. و ما یقال انّه ان کان لازماً بیناً یعلّل بالذّات و الاّ فبالوسائط، اّنما یصح لو ارید العلّه فی التصدیق. و لو ارید ذلک انتقض باللوازم البینه. فان ّ التصدیق بثبوتها للملزومات لایعلّل بشی ٔ اصلاً. نعم یشکل ما ذکر بما اطبق المنطقیون من ان ّ حمل الاجناس العالیه علی الانواع انّما هو بواسطه المتوسطات. و حمل المتوسطات بواسطه السوافل. حتّی صرّح ابن سینا ان ّ الجسمیه للانسان معلّله بحیوانیته - انتهی. و مرجع هذا التعریف الی ما مرّ سابقاً من ان ّ الذاتی ما لایحتاج الی علّه خارجه عن علّهالذات. کما لایخفی. ثم قال صاحب العضدی، و قد یعرف الذاتی بالترتّب العقلی. و هوالّذی یتقدّم علی الذات فی التعقل - انتهی. و ذلک لانّهما فی الوجود واحد لااثنینیه اصلاً فلاتقدّم. و هذاالتفسیر مختص بجزء الماهیه و الأولان یعمان نفس الماهیهایضاً و حقیقهالتعریفین الاخیرین یرجع الی الاول و هومالایتصور فهم الذات قبل فهمه. لان عدم تعلیل الذاتی مبنی علی انه لایمکن فهم الذات قبل فهمه بل بالعکس. والتقدم فی التعقل مستلزم لذلک و ان لم یکن مبنیاً علیه. کذا ذکر المحقق التفتازانی فی حاشیته و منها فی غیر کتاب ایساغوجی. قال شارح المطالع و السید الشریف ما حاصله ان ّ للذّاتی معان آخر فی غیر کتاب ایساغوجی یقال علیها بالاشتراک. و هی علی کثرتها ترجع الی اربعه اقسام. الاوّل، ما یتعلّق بالمحمول و هو اربعه: الاوّل المحمول الذی یمتنع انفکاکه عن الشی ٔ و یندرج فیه الذاتیات و لوازم الماهیه بینه کانت او غیر بینه و لوازم الوجود کالسواد للحَبَشی. و الثانی الذی یمتنع انفکاکه عن ماهیه الشی ٔ. و یندرج فیه الثلاثه الاوّل فقط. فهو اخص من الاوّل. و الثالث ما یمتنع رفعه عن الماهیه بالمعنی المذکور سابقاً فی خواص الذاتیات. فهو یختص بالذاتیات و اللوازم البینه بالمعنی الاعم. فهو اخص من الثانی. فان من المعلوم ان ّ مایمتنع رفعه عن الماهیه فی الذهن بل یجب اثباته لها عند تصوّرهما کان الحکم بینهما من قبیل الاوّلیات فلابدّ ان یمتنع انفکاکه عنها فی نفس الامر. و الاّ ارتفع الوثوق عن البدیهیات و لیس کلما یمتنع انفکاکه عن ماهیهالشی ٔ یجب ان یمتنع رفعه عنها فی الذهن، لجواز ان لایکون ذلک الامتناع معلوماً لنا کما فی تساوی الزّوایا الثلاث لقائمتین فی المثلث. و الرابع مایجب اثباته للماهیه. و قد عرفت معناه ایضاً. فهو یختص ّ بالذاتیات و اللوازم البینه بالمعنی الاخص فکل ّ من هذه الثلاثه الاخیره اخص مماقبله. و الثانی ما یتعلق بالحمل. و هو ثمانیه: الاوّل ان یکون الموضوع مستحقاً للموضوعیه. کقولنا الانسان کاتب. فیقال له حمل ذاتی. و لمقابله حمل عَرَضی. و الثانی ان یکون المحمول اعم من الموضوع. و بازائه الحمل العَرَضی. فالمحمول فی مثل قولنا الکاتب بالفعل انسان ذاتی بهذا المعنی [و] عَرَضی بالمعنی الاول لان الوصف و ان کان اخص ّ لیس مستحقاً ان یکون موضوعاً للذاتی. و الثالث ان یکون المحمول حاصلاً بالحقیقته، ای محمولاً علیه بالمواطاءه و الاشتقاق حمل عَرَضی. و منهم من فسّر الحاصل للموضوع بالحقیقه بما یکون قائماً به حقیقه. سواء کان حاصلاً له بمقتضی طبعه او لقاسر: کقولنا: لا الحجر متحرک الی تحت او الی فوق و ما لیس کذلک فحمله عَرَضی. کقولنا جالس السفینه متحرک. فان الحرکه لیست قائمه به حقیقه بل بالسفینه. و هذا اشهر استعمالاً حیث یقال للساکن فی السفینه المتحرّکه انّه متحرّک بالعَرَض لا بالذات. و الرابع ان یحصل لموضوعه باقتضاء. طبعه، کقولنا الحجر متحرک الی اسفل وما لیس باقتضاء طبعالموضوع عَرَضی. و الخامس ان یکون دائم الثبوت للموضوع. و ما لایدوم عَرَضی. و السادس ان یحصل لموضوعه بلاواسطه و فی مقابله العَرَضی. و السابع ان یکون مقوماً لموضوعه و عکسه عرضی. والثامن ان یلحق لا لامر اعم ّ او اخص ّ. و یسمّی فی کتاب البرهان عرضاً ذاتیاً سواء کان لاحقاً بلاواسطه او بواسطه امرُ مساو و مایلحق بالامر الاخص ّ او الاعم عَرَضی. اعلم ان ّ حمل الواحد قد یکون ذاتیاً باعتبار و عرضیاً باعتبار آخر. فتأمل فی الاقسام الثمانیه و کیفیه اجتماعها و افتراقها. و الثالث ما یتعلق بالسبب فیقال لایجاب السبب للمُسبب انّه ذاتی اذا ترتب علیه دائماً کالذبح للموت. او اکثریاً کشُرب السقمونیا للاسهال. و عَرَضی ان کان الترتُب اقلیاً کلمعان البرق للعثور علی المطر. و الرابع مایتعلّق بالوجود، فالموجود ان کان قائماً بذاته یقال انّه موجود بذاته کالجوهر و ان کان قائما بغیره، یقال انّه موجود بالعَرَض. کالعرض.
کلی را چنانکه گفته اند، شایستگی آن باشد که محمول باشد بر موضوعی، و چون نگاه کنند حال او به نسبت با آن موضوع از سه وجه خالی نتواند بود: یا تمامی ماهیت آن موضوع باشد، مانند انسان به نسبت با زید و عمرو و یا ضاحک به نسبت با این ضاحک و آن ضاحک. چه مفهوم این ضاحک و آن ضاحک را بیرون معنی ضاحک ماهیتی و حقیقتی نیست، و اختلاف میان هر دوکه لفظ این و آن دال ّ است بر آن، نه اختلافی است که بسبب آن در تصور حقیقت تفاوتی افتد و یا داخل بود درماهیت آن موضوع، مانند لون به نسبت با سواد، چه ماهیت سواد لون تنها نیست بل بیرون معنی لونیت که با دیگر رنگها در آن اشتراک دارد، خصوصیتی دیگر هست که باآن از دیگر رنگها ممتاز شده است. و سواد سواد به این دو معنی است که مقارن یکدیگرند، پس هر یک از این دو معنی داخل باشند در ماهیت سواد، و این قسم جز در موضوعاتی که در مفهوم آن ترکیب ذهنی باشد معقول نبود.و یا خارج بود از ماهیت آن موضوع مانند اسود به نسبت با ضاحک. چه آنجا که گوئی: این ضاحک اسود است، مفهوم از اسود نه تمام ماهیت ضاحک است، و نه داخل در آن ماهیت، بلکه خارج بود از آن ماهیت. و قسم اول و دوم در این اشتراک دارند که ماهیت موضوع را با آن دو قسم قوام تواند بود، پس مقوم موضوع باشند و به این اعتبار هر دو قسم را ذاتی خوانند. و ذاتی در این اصطلاح منسوب نیست با ذات، چه به یک وجه خود عین ذات است و عین ذات منسوب نتواند بود با خود. (اساس الاقتباس ص 21). ذاتی یا تمامی ماهیت است، یا جزو ماهیت. و جزو ماهیت دوگونه بود. یا جزوی بود خاص بماهیت آن موضوع که ذاتی به اضافت با او ذاتی است، یا نبود، بلکه همان جزو جزو ماهیت موضوعی دیگر باشد. مثلاً سواد را لون ذاتی است و غیر او را با او در آن شرکت است، چه بیاض نیز هم لون است و هم سواد را بیرون لون خصوصیتی دیگراست داخل در مفهوم او که غیر او را نیست تا او به آن از دیگر الوان ممتاز شده است، و آن جزو خاص بود، واز حال لغات معلوم است که آنکس که چیزی را نشناسد، و طلب تصوّر حقیقت آن چیز کند، سؤال از آن بلفظ؛ چیست کند، و بتازی ما هو گویند، که ماهیت از این لفظ گرفته اند. و چون اصلی حقیقت متصور بود، و امتیاز از اشتباه حاصل نشده، سؤال از آن بلفظ؛ کدام است کنند، و بتازی ای ُ شی ٔ هُوَ گویند، و یا ای ّ ما هُوَ. و ظاهر شد که حقیقت سواد بی تصور لونیت تصور نتوان کرد و امتیاز او از دیگر الوان جز بتصور آن معنی خاص که گفتیم صورت نبندد، پس جزو ماهیت یا مقول در جواب ما هوبود یا مقول در جواب ای ّ شی ٌٔ هُوَ و تمام ماهیت خود عین جواب ما هو است. پس ذاتی به این اعتبار دو قسم شود: مقول در جواب ما هو و مقول در جواب ای ّ شی ٔ هو. (اساس الاقتباس ص 22).

171