معنی کبیره

(کَ رِ) [ع. کبیره] (ص.) گناه بزرگ.

کبیره. [ک َ رَ] (ع ص، اِ) کبیره.گناه بزرگ و مقابلش صغیره است. (از اقرب الموارد). خطای عظیم. گناه و اثم. (ناظم الاطباء). ج، کبیرات و کبائر. (اقرب الموارد): چون یکی از دنیا برفتی از یاران وی بر کبیره ما گواهی می دادیم که وی از اهل آتش است. (کشف الاسرار از فرهنگ فارسی معین).
اقرار کرده بر گنه خود به سِرّ و جهر
نی شرم از صغیره و نه از کبیره ننگ.
سوزنی.
به یک صغیره مرارهنمای شیطان بود
به صد کبیره کنون رهنمای شیطانم.
سوزنی.
رجوع به کبیره شود.
- گناه (معصیت) کبیره، گناه بزرگ چون قتل و زنا. ج، کبائر (کبایر). (فرهنگ فارسی معین). || گران. || دشوار. (ترجمان علامه جرجانی ص 81).

ارمنیه ٔکبیره. [اَ م َ نی ی َ ی ِ ک َ رَ] (اِخ) ارمنستان بزرگ. رجوع بارمنستان و ارمنیه و ارمینیه شود.

(فقه) [مجاز] گناه بزرگ، مانند قتل و زنا،
(صفت) =کبیر

اثم، ذنب، گناه، معصیت

گناه بزرگ و عظیم

گناه بزرگ

زنا

زنا

غیبت، زنا، لواط، قتل نفس، قمار، می خواری، ربا خواری، شرک به خدا، تهمت، قذف، دروغ، دزدی

غیبت، زنا، لواط، قتل نفس، قمار، میخواری، رباخواری، شرک به خدا، تهمت، قذف، دروغ، دزدی

زنا

مَدینه کبیره، مقصود شهر اسلامبول است،

صَحِیْفَه سَجّادِیَّه (کبیره)، یا «صَحیفه کامله سَجّادیّه» کتابی است در اصل حاوی 54 دعا و مناجات از حضرت سجّاد امام چهارم حضرت علی بن حسین (زَیْنُ الْعابِدین)،

هفت

237