معنی کوچکترین واحد زبان گفتاری

هجا

تکواژ

بایت

جوخه

تکواژ

سلول

یاخته

(صفت) آنکه تها بگفتار اکتفا کند حراف مقابل کرداری: گویی که از نژاد بزرگانم گفتاری آمدی تو نه کرداری. (ناصر خسرو)

گفتاری. [گ ُ] (ص نسبی) آنکه تنها گفتار دارد. مرد حرف. مقابل کرداری:
گویی که از نژاد بزرگانم
گفتاری آمدی تو نه کرداری.
ناصرخسرو.
رجوع به گفتار شود.

کوچکترین. [چ َ / چ ِ ت َ] (ص عالی) خردترین و کهترین. (ناظم الاطباء). خردترین. صغیرترین. (از فرهنگ فارسی معین). رجوع به کوچک شود. || کم وسعت ترین و کم حجم ترین. || اندکترین: کوچکترین اطلاعی به دست نیاوردم. || کم سن ترین. (فرهنگ فارسی معین).

نیک گفتاری. [گ ُ] (حامص مرکب) نیکوسخنی. نیک گفتار بودن.

شیرین گفتاری. [گ ُ] (حامص مرکب) صفت و حالت شیرین گفتار. شیرینی و خوشی بیان. شیرین سخنی و خوش بیانی: در مقام شیرین گفتاری و شیرین کلامی درآیند. (تزوک تیموری، نسخه ٔ خطی، از مجله ٔ دانش سال 2 شماره ٔ 2 ص 83). رجوع به شیرین گفتار و شیرین سخنی شود.

خوب گفتاری. [گ ُ] (حامص مرکب) خوش سخنی. شیرین زبانی. شیرین سخنی:
ز خلق گوی لطافت تو برده ای امروز
به خوبرویی و سعدی بخوب گفتاری.
سعدی.

نرم گفتاری. [ن َ گ ُ] (حامص مرکب) نرم گفتار بودن. رجوع به نرم گفتار شود:
چون که ماهان ز روی دلداری
دید در پیر نرم گفتاری.
نظامی.

سلول

1499