معنی کوچی | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

کوچی

کوچی. [ک ُ] (اِ) کوچ. لرک. نام درختی است در جنگلهای مازندران و گیلان. (از جنگل شناسی کریم ساعی ص 186). رجوع به کوچ و لرک شود.

کوچی. (اِخ) دومین از خانان آق اردو از خاندان اردا (679-701 هَ. ق.). (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). یکی از خانان آق اردو است که موفق شد نواحی غزنه و بامیان را که گاهی مطیع اولوس جغتای و زمانی به دست ایلخانان ایران بوده به تصرف خود بیاورد. (از طبقات سلاطین اسلام ص 202).