معنی حیه
فرهنگ معین
(حَ یَّ) [ع. حیه] (اِ.) مار، افعی. ج. حیات.
لغت نامه دهخدا
حیه. [ح َ هَِ] (ع صوت) زجر است میشان را. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).
حیه. [ح َی ْه ْ] (ع صوت) زجر است مر خران را. (منتهی الارب) (اقرب الموارد).
حیه. [ح َی ْ ی َ] (اِخ) دهی است از دهستان بربرود بخش الیگودرز شهرستان بروجرد. کوهستانی، معتدل ودارای 190 تن سکنه است. آب آن از چشمه و قنات و محصول آن غلات و لبنیات و شغل اهالی زراعت و گله داری است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6).
لعاب حیه
لعاب حیه. [ل ُ ب ِ ح َی ْ ی َ / ی ِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب) زهر مار.
ابن ابی حیه
ابن ابی حیه. [اِ ن ُ اَ ح َی ْ ی َ] (اِخ) منجم. از مردم بغداد. شاگرد جعفربن مکتفی و از پیوستگان اوست و جعفربن مکتفی را در این علوم دست و تتبع بوده است. (از قفطی).
حوا و حیه
حوا و حیه. [ح َوْ وا وَ ح َی ْ ی َ / ی ِ] (ترکیب عطفی) (اصطلاح هیأت) دو صورت از صور شمالی فلک است درهم پیوسته یکی حوا و دیگری راحیه خوانند و آن بصورت تنی است بر پای ایستاده و ماری را بر پشت خویش بدو دست گرفته و مار سر و دم را بسوی بالا کشیده حاوی 74 ستاره نورانی تررأس الحوا.
فرهنگ عمید
حل جدول
مار
مترادف و متضاد زبان فارسی
افعی، مار،
(متضاد) عقرب، رتیل، کژدم، زنده، جاندار،
(متضاد) بیجان، پویا، پرتلاش، استوار، قوی، محکم
فارسی به عربی
ثعبان
معادل ابجد
23