معنی عسب

عسب. [ع ُ / ع ُ س ُ] (ع اِ) ج ِ عسیب. (اقرب الموارد). شاخه های خرمابن که راست و بی برگ باشد. (ناظم الاطباء): و العرب تکتب فی أکتاف الابل و اللخاف و فی العسب عسب النخل. (الفهرست ابن الندیم).

عسب. [ع َ س ِ] (ع ص) رأس عسب، سر از دیر شانه ناکرده. (منتهی الارب). سری که از دیر شانه ناکرده باشند. (ناظم الاطباء). فرس عسب، اسب که بر ترجیل و فروهشتن موی او زمانی دیر گذشته باشد. (از اقرب الموارد).

عسب. [ع َ] (ع اِ) آب گشن و نسل آن و فرزند. (منتهی الارب). نسل: قطع اﷲ عسبه، خداوند نسل او را قطع کناد! (از اقرب الموارد).

عسب. [ع َ] (ع مص) برجستن گشن بر ماده. (از منتهی الارب). گشنی کردن. (تاج المصادر بیهقی). || به کرایه دادن گشن به جهت گشنی، و کرایه ٔ فحل دادن. (از منتهی الارب). به مزد دادن گشن. (تاج المصادر بیهقی) (از المصادر زوزنی). و پیغمبر اکرم (ص) عسب فحل را نهی کرده است. (از منتهی الارب).

عسبه. [ع َ ب َ] (ع اِ) اسم مَرّه است برای مصدر عسب. (از اقرب الموارد). رجوع به عسب شود. || کفتگی در کوه. (منتهی الارب). شق و شکاف در کوه. (از اقرب الموارد). || (اِخ) موضعی است، و آن را عشبه به شین معجم نیز نقل کرده اند. (از منتهی الارب).

عسیب. [ع َ] (ع اِ) استخوان دنب و بن آن، یا روئیدن گاه موی آن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). استخوان ذَنَب. (مخزن الادویه): یستحب ّ فی الفرس قصر العسیب و هو عظم الذنب و جلده، و لذلک قال بعض الاعراب «اختره طویل الذنب قصیرالذَّنَب » یعنی طویل الشعر، قصیرالعسیب. (صبح الاعشی ج 2 ص 22). || پشت پای. (منتهی الارب). ظاهر و خارج قدم. (از اقرب الموارد). || پشت پر به درازی. (منتهی الارب). ریش و پر از درازا. (از اقرب الموارد). || شاخ خرما برگ دورکرده که راست و باریک باشد. (منتهی الارب). جرید از نخل که باریک و مستقیم باشد و خوص و برگ آن جدا شده باشد. (از اقرب الموارد). || شاخ خرما که برگ نیاورده باشد، و آن اندکی بالاتر از کَرب است. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || آنچه خوص و برگ آن روئیده باشد، پس آن همان سَعَف است. || کفتگی در کوه. (منتهی الارب). شق و شکاف در کوه. (از اقرب الموارد). ج، عُسبان (منتهی الارب) (اقرب الموارد)، عسب [ع ُ / ع ُ س ُ]. (اقرب الموارد).

شاخه های خرما

(نپت نسل) دودک دوده

132