معنی قبرکن

قبرکن. [ق َ ک َ] (نف مرکب) گورکن. حفار. کسی که حفر گور میکند. (ناظم الاطباء). آنکه قبر کند. (آنندراج). لاحد.

ضارح. [رِ] (ع ص، اِ) ضریح ساز. || گورکن. قبرکن.

لاحد. [ح ِ] (ع ص) قبرکن. لحدساز:
عاقلان بینی به شادی بهر آن در هر مکان
لاحدان بینی به رنج از بهر این در هر دیار.
سنائی.
|| قبرٌ لاحد؛ گور بالحد. (منتهی الارب).

Gravedigger

کسی که برای مردگان قبر می‌کند، کنندۀ قبر، گورکن،

نباش

حفار، گورکن، لاحد

حفار، قبرکن، لاحد، لحدساز

حافر، حفرکن، کننده، قبرکن، گورکن

گورکن، کننده قبر

شغل و عمل قبرکن گورکنی.

گور سنگدار، گور کن (اسم) قبرکن گورکن لحد ساز: عاقلان بینی بشادی بهر آن در هرمکان لاحدان بینی برنج از بهر این در هر دیار. (سنائی لغ. ) قبرکن، لحد ساز

قبرکن

قبرکن

(کَ) (ص فا.) قبرکن.

کسی که پیشه اش کندن زمین و کاوش کردن آن است، گورکن، قبرکن، باستان شناسی که برای به دست آوردن اشیا عتیقه زمین را حرف کند. [خوانش: (حَ فّ) [ع.] (ص.)]

372