شاه مردان در لغت نامه دهخدا

شاه مردان. [هَِ م َ] (اِخ) لقبی است که شیعیان فارسی زبان علی علیه السلام را دهند: تاعاقبت الامر بجائی رسید که بعد از رحلت حضرت رسول (ص) بر شاه مردان خروج کرد. (از قصص الانبیاء ص 328).
پذیرفت از او شاه مردان جواب.
سعدی.
کَرَم، پیشه ٔ شاه مردان علی است.
سعدی.
|| نام پسر خسرو پرویز ساسانی. (از معجم البلدان). رجوع به «مطبخ کسری » در معجم البلدان شود.

شاه مردان. [م َ] (اِخ) دهی از دهستان لادیز بخش میرجاوه ٔ شهرستان زاهدان. دارای 200 تن سکنه. آب آن از قنات. محصول آن غلات، پنبه و لبنیات است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8).