عیان بین در لغت نامه دهخدا

عیان بین. [عیام ْ] (نف مرکب) عیان بیننده. بیننده ٔ آنچه آشکار است. ظاهربین.
- چشم عیان بین، چشمی که آشکار چیزهای عینی را ببیند:
به چشم نهان بین عیان جهان را
که چشم عیان بین نبیند نهان را.
ناصرخسرو.