معنی آوازه خوان
لغت نامه دهخدا
آوازه خوان. [زَ / زِ خوا / خا] (نف مرکب) آنکه شغلش خواندن آواز است. مُغنی. خواننده. قوال. خنیاگر. || مغنیه. مطربه. عالمه. قینه (چون خواننده زن باشد).
فرهنگ معین
(~. خا) (ص فا. ص مر.) کسی که آواز خواند، خواننده حرفه ای.
فرهنگ عمید
‹آوازخوان›
کسی که پیشه‌اش آوازه‌خوانی است، خواننده،
کسی که آواز خوب دارد و به همراه آهنگ خوب می‌خواند،
حل جدول
خنیاگر
فارسی به ترکی
şarkıcı
فرهنگ فارسی هوشیار
(اسم صفت) کسی که آواز خواند خواننده حرفه یی مغنی.
معادل ابجد
677