معنی آکله
لغت نامه دهخدا
آکله. [ک ِ ل َ] (ع ص، اِ) تأنیث آکِل. خورنده (زن). || هر قرحه که گوشت را خورد. || خوره. خوره باد. (ربنجنی). || قسمی ریش که بر اندام افتد و گوشت را خورد. و این غیر ارمنی دانه است. جذام. و قسمی از آن آکله ٔ دهان است که تنها در دهان پیدا شود.
- امثال:
مال یتیم آکله است، یعنی چون کسی آن را در مال خود درآمیزد همه ٔ مال تباه شود.
|| ماشیه ٔ چرنده.
آکله. [ک ُ ل َ / ل ِ] (اِ) آکوله. بهترین جنسی از اجناس برنج. اجود انواع برنج.
حل جدول
جذام و خوره
جذام، خوره
جذام
آکله، خوره
بیماری جذام
آکله ، خوره
بیماری جذام
کوفت و آکله و درمورد دشنام استعمال شود.
زغنبود
کوفت و آکله و درمورد دشنام استعمال شود
زغنبود
فرهنگ معین
مؤنث آکل، خورنده، خوره، جذام، کنایه از: زن زشت و بدترکیب. [خوانش: (کِ لِ) [ع.] (اِفا.)]
فرهنگ واژههای فارسی سره
خوره، زن پرخور
مترادف و متضاد زبان فارسی
ابرص، جذام، خوره، خورنده
فرهنگ فارسی هوشیار
نوعی بیماری که به فارسی خوره گویند
فرهنگ فارسی آزاد
آکِل و آکِلَه، خورنده،
انگلیسی به فارسی
آکله
معادل ابجد
56