معنی اتش سوزی

حریق

آذر

حریق

محرقه

ضوء، نار

خلق سوزی. [خ َ] (حامص مرکب) مردمان سوزی. مردم سوزی:
میرست بباغ دلفروزی
میکرد بغمزه خلق سوزی.
نظامی.

اتش. [اَ ت َ] (اِخ) جدّ محمد وطی پسران حسن صغانی انباری که از محدثان بوده اند.

خویشتن سوزی. [خوی / خی ت َ] (حامص مرکب) خودسوزی:
چند چون شمع مجلس افروزی
جلوه سازی و خویشتن سوزی.
نظامی.

بی سوزی. (حامص مرکب) حالت بی سوز. بی حرارتی. نداشتن سوز و گداز و هیجان:
که صاحب حالتان یکباره مردند
ز بی سوزی همه چون یخ فسردند.
نظامی.

صبح سوزی. [ص ُ] (حامص مرکب) افروختن صبح:
یا آه عاشق بود خود بر صبح سوزی نامزد
کان تیر آتش پاش زد بدْرید خفتان صبح را.
خاقانی.

سینه سوزی. [ن َ / ن ِ] (حامص مرکب) آزردگی. رنج. جفا. (ناظم الاطباء).

دشمن سوزی. [دُ م َ] (حامص مرکب) عمل دشمن سوز. آزار دشمن: عادت دشمن سوزی و دوست نوازی آن مهر سپهر سرافرازی... در میان عالمیان باقی و پایدار ماند. (حبیب السیر چاپ طهران ج 3 جزو 4 ص 323).

خرقه سوزی. [خ ِ ق َ / ق ِ] (حامص مرکب) عمل سوزاندن خرقه بوسیله ٔ صوفی از جهت کثرت وجد یا بجهت شکر. (یادداشت بخط مؤلف).

سبزی

از انواع گیاهان خاردار

784