معنی ازاره
لغت نامه دهخدا
ازاره. [اِ رَ / رِ] (اِ) اِزار. ایزار. ایزاره. هزاره. آن قسمت از دیواراطاق و یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین بود.
ازاره. [اِ رَ] (ع مص) بزیارت برانگیختن کس را. (منتهی الارب). بر زیارت داشتن. (تاج المصادر بیهقی). بزیارت بردن. (مؤید الفضلاء). || بزیارت شدن.
حل جدول
فرهنگ فارسی هوشیار
فرهنگ معین
(اِ رِ) (اِ.) آن قسمت از دیوار اطاق یا ایوان که از کف طاقچه تا روی زمین باشد.
فرهنگ عمید
پایین دیوار که از قسمتهای دیگر متمایز است و آن را با سنگ، آجر، کاشی، یا موزاییک نماسازی میکنند،
گویش مازندرانی
نرده ی چوبی
اطلاعات عمومی
ازاره که به روکش حفاظتی دیوار از کف اتاق تا ارتفاع یک متری گفته میشود. عنصری تزیینی و ساختمانی است که در اکثر بناهای تاریخی ایران مشاهده شده و گونههای مختلف آن با سبک معماری و عناصر تزیینی و نقوش متداول در هر دوره هماهنگ است. امروزه قرنیز جایگزین ازارههای قدیمی شده است. قرنیزها به شکل دیوارپوشهایی ساده یا در نمای بیرونی ساختمان در اندازهای پهنتر و یا به صورت نوارهای باریک و بی نقشی از سنگ، چوب و یا هر جنس مقاوم دیگر در داخل بنا در قسمت پایین دیوارها نصب میشود. در معماری گذشته ایران توجه به فایده مندی حتی در ظاهر اشیاء، موجب شده بود که قسمتهایی چون ازاره که جنبه عایقسازی دیوار را داشت با تزییناتی از قبیل کاشیهای رنگارنگ و حجاری های زیبا در قالب اثری فرهنگی و هویت بخش جلوه نمایی کند.
روکشی تزیینی تا ارتفاع یک متری در خانه های قدیمی ایران
ازاره
روکشی تزیینی تا ارتفاع یک متری که در بیشتر خانه های قدیمی ایران دیده می شود
ازاره
معادل ابجد
214