معنی او

او. (ضمیر) ضمیر غایب است نسبت به ذوی العقول چه غیر ذوی العقول را آن گویند. (برهان). و اکثر ضمیر آن هم به ذوی العقول آمده. (آنندراج) (هفت قلزم). کلمه ٔ اشاره است که بشخص غایب اشاره می کند و نیز ضمیر منفصل است در صورتی که مرجع آن شخص باشد. (از ناظم الاطباء). سوم شخص مفرد غائب (در حالت فاعلی و مضاف الیه بودن و در حالت مفعولی):
چون از آن روز برنیندیشی
که بریده شود در او انساب
وندر او بر گناهکار به عدل
قطره ناید مگر بلا ز سحاب.
ناصرخسرو.

او. [اَ و] (ع حرف) حرف عطف است به معنی یا و در خبر برای شک آید یا ابهام و در انشاء برای تخییر یا اباحه و یا مطلق جمع و یا تقسیم و یا تقریب. (از ناظم الاطباء): و ارسلناه الی مائه الف او یزیدون: (قرآن /37 148). || بمعنی الی و الا (حرف استثناء). || گاه بطور شرطی استعمال شود. || گاه برای تبعیض و گاه به معنی بل. (ناظم الاطباء).

[په.] (ضم.) ضمیر منفصل، سوم شخص مفرد، اوی، وی.

وی، ضمیر منفصل سوم‌شخص مفرد غایب، اشاره به شخص غایب،

گروه خونی کمیاب

از گروه های خونی، ضمیر غایب، آب روستایی

ضمیر غائب

از گروههای خونی، ضمیر غائب، آب روستایی

از گروه های خونی

آب روستایی

He

o

حی

یا , یا اینکه , یا انکه , خواه , چه

بیست‌ و پنجمین حرف‌ الفبای‌ ترکی (حروف کوچک)

بیست‌ و پنجمین حرف‌ الفبای‌ ترکی (حروف بزرگ) ‌‌

او

او 2- آن

آ

آب

آب

اَو، یا،

esso

Er sollte (should), Er wu.rde (would) [verb], Sie

7