معنی بادیه نشین
لغت نامه دهخدا
بادیه نشین. [ی َ / ی ِ ن َ / ن ِ] (نف مرکب) مردم چادرنشین صحراگرد. (ناظم الاطباء). صحرانشین. بدوی. بادی. چادرنشین. وبری. اهل وَبَر. اعرابی. (ترجمان القرآن). مقابل تخته قاپو، حضری، مدری، قراری، شهرنشین.
فرهنگ عمید
صحرانشین،
مردم چادرنشین،
حل جدول
بیابان‌گرد
فرهنگ فارسی هوشیار
چادر نشین، صحرا نشین
معادل ابجد
432