معنی بدنه

بدنه. [ب َ دَ ن َ / ن ِ] (اِ مرکب) تنه. پیکر. بدنه ٔ عمارت. (فرهنگ فارسی معین). قسمتی از دیوار که غیر ستون است. آنچه میان دو جرز واقع شود. یک طرف ظاهر عمارت. در اصطلاح بنایان، تمام دیوار یک جانب بنا. (از یادداشتهای مؤلف): دگمه ٔ برقی کناربدنه ٔ دیوار را فشار داد. (سایه روشن هدایت ص 13).

(بَ دَ نِ یا نَ) [ع.] (اِ.) تنه، پیکر.

تنه، پیکر،

سطح بیرونی یک شیء

پیکر، پیکره، تنه، اندام، هیکل، چارچوب، قاب، عمارت، سطح خارجی

Casing, Frame, Frame-Work, Shell, Stock

gövde

جسم، عمود، هیکل الطائره

حیوانی که قربانی کنند

parete

Hauptteil (m), Körper (m), Leib (m)

بَشن

61