معنی بستان شیرین
لغت نامه دهخدا
بستان شیرین. [ب ُ ن ِ] (اِ مرکب) نام نواییست از موسیقی. (برهان) (فرهنگ نظام) (ناظم الاطباء). نام نواییست که مطربان زنند. (لغت فرس اسدی ص 404 و حاشیه ٔ نسخه ٔ خطی نخجوانی) (سروری). نام نوایی است از موسیقی آن را باغ شیرین نیز خوانند. (آنندراج). و رجوع به فرهنگ فارسی معین شود:
گه به بستان اندرون بستان شیرین برکشد
گه به باغ اندر همی باغ سیاوشان زند.
رشیدی (از لغت فرس اسدی).
حل جدول
از آهنگ های قدیمی ایرانی
فرهنگ فارسی هوشیار
(اسم) نوایی است از موسیقی قدیم.
معادل ابجد
1083