معنی بیدوام
لغت نامه دهخدا
بیدوام. [دَ] (ص مرکب) (از: بی + دوام) که پایندگی ندارد. ناپایدار. مقابل بادوام. بدون دوام. بی ثبات: باز در عواقب کارهای عالم تفکری کردم... تا روشن گشت که نعمتهای این جهانی چون روشنایی برق است بیدوام و ثبات. (کلیله و دمنه).
در حسن بی نظیری در لطف بی نهایت
در مهربی ثباتی در عهد بیدوامی.
سعدی.
و رجوع به دوام شود.
حل جدول
زپرتی
مترادف و متضاد زبان فارسی
بی‌ثبات، فانی، گذرا، گذرنده،
(متضاد) بادوام، پردوام، جاوید، مانا، سست، ناپایدار
فرهنگ فارسی هوشیار
ناپایدار، بی ثبات
معادل ابجد
63