معنی بی کله | جدول یاب

لغت نامه دهخدا

بی کله

بی کله. [ک َل ْ ل َ / ل ِ] (ص مرکب) بدون کله. بدون سر. رجوع به کله شود. || زودخشم (در تداول عامه). آنکه زود خشم گیرد: فلان آدم بی کله ایست، زود کج خلق شود.
- آدمی بی کله، آنکه زود خشم آرد و از جای بشود. (یادداشت مؤلف).
|| بی مغز. کوته فکر.

بی کله. [ک ُ ل َه ْ] (ص مرکب) مخفف بی کلاه. || کلاه علامت منصب و مقام است و بی کلاهی کنایه از فقد مقام. در مقابل کلاهدار و صاحب کلاه کنایه از صاحب تاج است به معنی پادشاه:
مبین حقیر گدایان عشق را کاین قوم
شهان بی کمر و خسروان بی کلهند.
حافظ.