معنی تدین
لغت نامه دهخدا
تدین. [ت َ دَی ْ ی ُ] (ع مص) دیندار شدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (دهار) (غیاث اللغات) (اقرب الموارد) (المنجد). دین دار شدن و راستکار شدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). دین داری ودرستکاری. (ناظم الاطباء). || وام خواستن. (تاج المصادر بیهقی) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).
فرهنگ عمید
دین داشتن،
دیندار شدن، متدین شدن،
دینداری،
فرهنگ معین
(تَ دَ یُّ) [ع.] (مص ل.) دین داشتن.
حل جدول
دینداری
دیانت ، تدین
دینداری
دیانت، تدین
دینداری
دینداری
تدین
دیانت، تدین
دینداری و باایمان بودن
تدین
دیندارى
دیانت ، تدین
مترادف و متضاد زبان فارسی
پارسایی، تقدس، تقوا، تورع، خداترسی، دیانت، دینباوری، دینداری، دینورزی، دیندار بودن، متدینبودن،
(متضاد) ناپارسایی
فرهنگ فارسی آزاد
تَدَیُّن، دین دار گشتن، دین داشتن، دین داری،
واژه پیشنهادی
یونا تدین
معادل ابجد
464