معنی تقید

تقید. [ت َ ق َی ْ ی ُ] (ع مص) خویشتن را بند کردن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (دهار) (مجمل اللغه) (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تقیید. (اقرب الموارد). بند شدن و به چیزی مقید شدن. (آنندراج).

(تَ قَ یُّ) [ع.] (مص ل.) پابند چیزی شدن.

خود را پابند به امری‌ کردن، پای‌بند،
[قدیمی] دربند بودن، در زندان بودن،

پایبندی، تعهد

پابستگی

پای‌بندی، تعهد، پابند شدن، مقید بودن،
(متضاد) رها شدن

مقید بودن

تَقَیُّد، مُقَیَّد شدن و بودن، پیبند بامری شدن یا بودن، قید داشتن،

514