معنی خاک

خاک. (اِ) یکی از عناصر اربعه است و به عربی تراب خوانند. (برهان قاطع) (آنندراج) (فرهنگ شعوری ج 1 ص 369) (فرهنگ جهانگیری). بر طبق رأی قدماء طبیعت آن سرد و خشک است و آنها می پنداشتند که طرز قرار گرفتن عناصر بترتیب زیر است: ابتداء کره ٔخاک است بر روی آن کره ٔ آب و بر روی کره ٔ آب کره ٔ هوا و بر روی کره ٔ هوا کره ٔ آتش قرار دارد و برای این شکل قرار گرفتن عناصر بر رویهم دلائلی اقامه می کردندکه در کتب جغرافی و طبیعیات ایشان آن دلائل مفصلاً مندرج است. اَثلَب. اَدقَع. اَوکَح. بَری ̍. تُراب. تَرباء. (منتهی الارب). تُربه. تَریب. تَوراب. تَورَب. تیراب. تیرب. ثَری ̍. (دهار). جَبوب. جول. جیلان. (منتهی الارب). حصاصاء. (قطر المحیط). حَصحاص. (قطر المحیط) (منتهی الارب) (اقرب الموارد). دَقاع. دَقعاع. دِقعِم. دیجور. رَغام. شَیام. شیام. صَعید. عِثیَر. عفاء. عَفَر. غَبَر. غَول. کَثباء. کَثکَث. کَفر. کِلمِح. کِلحِم. کیموح. هَیَّبان. (منتهی الارب): و آن مردگان در آن چهار دیوار بماندند سالیان بسیار و جمله بریزیدند و خاک شدند. (ترجمه ٔ تفسیر طبری).
شوی بگشاد آن فلرزش خاک دید
کرد زن را بانگ و گفتش ای پلید.
رودکی.
بهار آمد و خاک شد چون بهشت
بروی زمین بر هوا لاله کشت.
فردوسی.
مگر یار باشدت یزدان پاک
سر جادوان اندر آری بخاک.
فردوسی.
به پیشش بغلطید وامق بخاک
ز خون دلش خاک همرنگ لاک.
عنصری.
بغراخان چون کارش قرار گرفت فرمان یافت و با خاک برابر شد. (تاریخ بیهقی).
زین سپس خادم تو باشم و مولایت
چاکر و بنده و خاک دو کف پایت.
؟
هرچه بخاک دهی از خاک بازیابی.
(قابوسنامه).
گر در شوی بخانه اش برخاکت
شمشاد و لاله روید و سیسنبر.
ناصرخسرو.
جانت خاک است و خرد تخم گل و لاله
خاک را تخم گل و لاله کند رنگین.
ناصرخسرو.
گر بسر خاک خواهی کرد ناچار ای پسر
آن به آیدکان ز خاکی هر چه نیکوتر کنی.
ناصرخسرو.
خاک بر سر مرا نباید کرد
نبود خاک مر مرا در خورد
خاک بر سر کند شهی که ورا
نبود در زمانه حکم روا.
سنائی.
خاک یابی ز پای تا زانو
خانه ای را که دو است کدبانو.
سنائی.
خاک در خواب مایه ٔ روزیست
برزگر را دلیل بهروزیست.
سنائی.
سگ آبی کدام خاک بود
که برد آب قندز بلغار.
خاقانی (دیوان چ دکترسجادی ص 206).
غمخوار ترا بخاک تبریز
جز خاک تو غم نشان بی نام.
خاقانی.
بتو باد هلاکم می دواند
غلط گفتم که خاکم می دواند.
نظامی.
خاک ذلیلان شده گلشن بتو
چشم غریبان شده روشن بتو.
نظامی.
خاک خور و نان بخیلان مخور
خار نه و زخم ذلیلان مخور.
نظامی.
پیر در آن بادیک باد پاک
داد بضاعت بامینان خاک.
نظامی.
می فروشم آبروی خویشتن
بردرت چون خاک ارزان درنگر.
عطار.
یاچو مرغ خاک کآید در بحار
زان چه یابد جز هلاک و جز خسار.
مولوی.
که گر خاک شد سعدی او را چه غم
که در زندگی خاک بوده ست هم.
سعدی.
ای برادر چو عاقبت خاک است
خاک شو پیش از آنکه خاک شوی.
سعدی.
همه کارداران فرمانبرند
که تخم تو در خاک می پرورند.
سعدی.
چه نسبت خاک را با رب ارباب
وجود ما همه مستیست یا خواب.
شبستری.
گر چه این قصرها طربناک است
چون بگردون نمیرسد خاک است.
اوحدی.
خاک پایت را فلک گر تاج سر خواند مرنج
نرخ گوهر نشکند هر گز بطعن مشتری.
ابن یمین.
با آنکه دل تو طبع آهن دارد
جان در سر زلفین تو مسکن دارد
گرد سر کوی تو همی گردم از انک
خاک رمه چشم گرگ روشن دارد.
فریدالدین سجزی.
خاک گلشن چشم نرگس را بجای توتیاست.
وحیدقزوینی.
زنده کردی که به تیغم زده بر خاک فکندی
لیک می میرم از این غم که بفتراک نبندی.
یغما.
خاک در اصطلاح کشاورزی: جنس خاک اراضی زراعتی ممکن است شنی، رسی، آهکی و سیاه باشد یعنی زمینهائی که شن، رس، آهک و مواد نباتاتشان زیادتر از سایر مواد باشد به اسامی فوق الذکر نامیده میشود. تعیین مواد خاک: چشم خبره و دیده ٔ عمل می تواند مقدارتقریبی مواد مرکبه ٔ خاک را تعیین نماید لیکن بجهت تعیین دقیق آن وسائل مختلفه در دست است. هر گاه در شیشه ٔ گردن درازی که گردنش مدرج باشد مقدار ده گرم خاک ریخته آن را تا نزدیک دهانه اش پر از آب نمائیم و مدت 10- 15 دقیقه بقوت شیشه را تکان داده وارونه روی پایه ای قرار دهیم و پس از یکساعت شیشه را به همان حالت تحت معاینه در آوریم خواهیم دید که درشت ترین دانه ها (ریگ) زیر قرار گرفته و روی آن مرتباً دانه های ریزتر ته نشین شده و بالاخره ذرات رسی در آب معلق میباشد. علاوه بر این ممکن است با الکهای خانه ریز و خانه درشت مختلف و استوانه ٔ آب، مواد معدنی خاک را معین نمود. مواد نباتی و حیوانی خاک را می توان به واسطه ٔ گذاردن ظرف خاک روی شعله ٔ آتش یعنی بر اثر سوزاندن مواد اولیه و کشیدن خاک معین نمود برای تعیین کربنات دوشو باید روی خاک جوهر نمک (اسیدکلرئیدریک) ریخت و بوسیله ٔ آلات مخصوصه جوهر زغال حاصله را گرفت و از روی آن مقدار کربنات دو شو را معین نمود. (از فرهنگ روستائی یا دائره المعارف فلاحتی چ تقی بهرامی ص 485).
- امثال:
خاک از توده ٔ کلان بردار، بمعنی از نو کیسه قرض مکن یا مرادف «اگر خاک هم بسر میکنی پای تل بلند» ابن یمین گوید:
همت از مردمان نیک طلب
خاک از توده ٔ کلان بردار.
(از امثال و حکم دهخدا).
خاک او عمر تو بادا که به او میمانی، مثلی است که وقت تشبیه فردی بفرد مرده ای میزنند و این مثل را بقصد استخفاف مشبه و مشبه به استعمال کنند. نظیر:
صبا تو نکهت آن زلف مشکبو داری
به یادگار بمانی که بوی او داری.
حافظ (از امثال و حکم دهخدا).
خاک بر آن خورده که تنها خوری، نظیر: تنهاخور برادر شیطان است، تزاحم الایدی فی الطعام برکه. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک برایش خبر نبرد، تعبیری است که چون از مرده ای بد گفتن خواهند کلام را بدین جمله آغاز کنند. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک بر لب مالیدن:
تو شناسی که نیست هزل و محال
نوش کن زود و خاک بر لب مال.
سنائی (از امثال و حکم دهخدا).
خاک پاک بی گندم، مزاحی است که بصورت گزافه در مغشوش بودن دانه ها و غلات گویند. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک پاک می کند؛ گناه مردگان را عفو کنند. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک تاریک بخورشید شود رخشان.
ناصرخسرو (از امثال و حکم دهخدا).
خاک خور و نان بخیلان مخور.
نظامی (از امثال و حکم دهخدا).
خاک در امانت خیانت نمیکند، نظیر: آمن من الارض. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک در خواب مایه ٔ روزیست
برزگر را دلیل بهروزی است.
سنائی (از امثال و حکم دهخدا).
خاک رمه چشم گرگ روشن دارد.
فریدالدین سجزی.
نظیر: گرد گله توتیای چشم گرگ.
شیخ بهائی (از امثال و حکم دهخدا).
خاک شو پیش از آنکه خاک شوی.
سعدی.
نظیر: موتوا قبل ان تموتوا. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک عمل از عبیر معزولی به (از نقایس الفنون). نظیر: غبار العمل خیر من زعفران العطل و:
شهی ارچه یک روز باشد خوش است.
(از امثال و حکم دهخدا).
خاک کوچه برای باد سودا خوب است، به استهزاء به زنانی که به کوچه گردی مایل باشند گویند. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک گلشن چشم نرگس را بجای توتیاست.
وحید قزوینی (از امثال و حکم دهخدا).
خاک مرده پاشیده اند (به فلان جا)، بیکاری و عطالتی تمام، یا سکوت و خاموشی کامل در آنجاست. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک می کِشَد؛ عقیده ٔ عامه این است که مرگ هر کس در محل معلومی مقدر است. (از امثال و حکم دهخدا).
خاک می دواند، نظیر: خاک می کشد:
بتو باد هلاکم می دواند
غلط گفتم که خاکم می دواند.
نظامی (از امثال و حکم دهخدا).
خاک وطن از ملک سلیمان خوشتر، نظیر: الوطن ام الثانی. (از امثال و حکم دهخدا). خاک و نمک آوردن، بنشانه ٔ صلح و آشتی، گویا آوردن خاک ونمک در میان ترکان رسمی بوده است: رسول ما بدان رضا دهد و خاک و نمکی بیارد تا ایشان پندارند. (تاریخ بیهقی از امثال و حکم دهخدا).
خاک هم بسرمیکنی پای تل بلند.
خاک یابد مراغه تواند کرد. رجوع به مراغه شود، نظیر: اگر آب بیابد شناگر قابلی است.
خاکی می پاسی، بلهجه ٔ سپاهان. «خاک می پاشم ». (از امثال و حکم دهخدا).
خانه ای که در آن دو کدبانوست خاک تا زانوست.
خاک یابی ز پای تا زانو
خانه ای را که دو است کدبانو.
سنایی (از امثال و حکم دهخدا).
نظیر: ماما که دو تا شد سر بچه کج درمی آید.
رؤیای خاک خاصه برزگران را بر فراخی و خصب دلیل کند.
- آکنده ٔ خاک، از خاک پرشده:
سر تاجور دیدش اندر مغاک
دو چشم جهان بینش آگنده خاک.
(بوستان).
- آوردن خاک جائی بجای دیگر، اشاره بخراب کردن آنجا و آوردن آنچه در آنجا بوده است بجای دیگر. اشاره به ویران کردن:
همه باز خواهم بشمشیر کین
بمرو آورم خاک توران زمین.
فردوسی.
- از خاک برآوردن، کرم کردن. بزرگ کردن. بنوا رساندن:
سپاهی را بر خاک نشاند به نبردی
جهانی را از خاک برآرد بنوالی.
فرخی.
- از خاک برداشتن، لطف کردن. کرم کردن:
برداشت ز خاک عالمی را
در خاک نهاد روزگارش.
انوری.
اکنون که عماد دوله در خاک آسود
ازدیده ٔ من خاک شود خون آلود
در خاک فتاده چون توانم دیدن
آن را که مرا زخاک برداشته بود.
عمادی.
- از خاک برگرفتن، مرحمت کردن. کرم کردن. عنایت کردن. لطف کردن:
در لب تشنه ٔ ما بین و مدار آب دریغ
بر سر کشته ٔ خویش آی و ز خاکش برگیر.
حافظ.
- از خاک ستاندن و به آب دادن، کنایه از نیست و نابود کردن. (آنندراج):
چو دریا بتلخی جوابش دهم
ز خاکش ستانم به آبش دهم.
نظامی (از آنندراج).
- با خاک راز گفتن، بسجده در افتادن:
چو کاوس را دید بر تخت عاج
ز یاقوت رخشنده بر سرش تاج
نخست آفرین کرد و بردش نماز
زمانی همی گفت با خاک راز.
فردوسی.
- بچشم کسی خاک افکندن، خاک در چشم کسی پاشیدن بجهت جلوگیری از دیدار او:
و گر ستیزه کند در دو چشمش افکن خاک.
(گلستان).
- بخاک آبروی کسی را ریختن، آبروی کسی بردن.
- بخاک افتادن، سجده کردن. زمین را بوس کردن مر تعظیم را.
- بخاک افکندن، پایمال کردن.ضایع کردن:
هر آن کس که عهد نیا بشکند
سر راستی را بخاک افکند.
فردوسی.
چو پیمان آزادگان بشکنی
نشان بزرگی بخاک افکنی.
فردوسی.
- بخاک سیاه نشاندن، به بدبختی انداختن. بیچاره کردن.
- بخاک سیاه نشستن، به بدبختی افتادن. بی مال و منال شدن.
- بخاک غلطیدن، بخاک افتادن. کشته شدن.
- بخاک نشستن تیر، بهدف نخوردن. به آماج نرسیدن.
- بخاک و خون کشیدن، خراب کردن و کشتن.
- بخاک هلاک افکندن، کشتن. نابود کردن.
- بر خاک خون کسی را ریختن، کسی را کشتن. کسی را نابود کردن و از بین بردن.
- بر خاک نشاندن، شکست دادن. از بین بردن. نابود کردن. ذلیل کردن:
سپاهی را بر خاک نشاند بنبردی
جهانی را از خاک برآرد بنوالی.
فرخی.
- بر خاک نشستن، بیچاره شدن:
بر خاک ره نشستن سعدی عجب مدار
مردان چه جای خاک که در خون طپیده اند.
سعدی (بدایع).
- بر خاک نشستن تیر، بخاک نشستن تیر.
- بینی کسی را بر خاک مالیدن، خوار کردن: برانداختن بی دینان و بر خاک مالیدن بینی معاندان. (تاریخ بیهقی).
- پشت بخاک آوردن کسی، در کشتی او را مغلوب کردن با آوردن پشت او بزمین:
از روی لاف گفتم آرم بخاک پشتش.
کمال اسماعیل.
- پوزه ٔ کسی را در خاک مالیدن، تودهنی زدن. نظیر: بینی کسی را بخاک مالیدن.
- پی چیزی را بخاک افکندن، اساس و پایه ٔ امری را بر هم زدن:
ابا هر که پیمان کنم بشکنم
پی و بیخ رادی بخاک افکنم.
فردوسی.
- چون ماهی بخاک بودن، در تب و تاب بودن. مضطرب بودن:
بدو گفت گودرز کای پهلوان
هشیوار و جنگی و روشن روان
چنانیم بی تو که ماهی بخاک
بسنگ اندرون سر تن اندر مغاک.
فردوسی.
- خاک انداختن (یا) خاک در کاری انداختن، کار را اخلال کردن. رابطه ای را بر هم زدن:
دشمنان خاک در این کار همی اندازند
ورنه من پاکترم پاکتر از آب زلال.
انوری (از امثال و حکم دهخدا).
- خاک بچشمها پاشیدن. رجوع به خاک در چشم کسی افکندن شود.
- خاک بر چشم زدن، بمعنی خاک در چشم پاشیدن است. (آنندراج).
- خاک بردیده زدن، خاک در چشم پاشیدن. (آنندراج):
قسمت کلبه ٔ ما نیست فروغ مه و مهر
خاک نومیدی بر دیده ٔ روزن زده ایم.
طالب آملی (از آنندراج).
- خاک بر سر بودن، دشنامی است:
از مال و دستگاه خداوند عز و جاه
چون راحتی بکس نرسد خاک بر سرش.
سعدی (صاحبیه).
- خاک بر سر ریختن، خاک بر سر پاشیدن. خاک بر سر فکندن.
- || عزاداری کردن: جامه ها چاک زده خاک بر سر ریختند. (مجالس سعدی).
- خاک بسر ریختن، گریه و زاری کردن، عزاداری کردن:
همه جامه ٔ پهلوی کرد چاک
خروشان بسر بر همیریخت خاک.
فردوسی.
- خاک بر سر فکندن، خاک بر سر ریختن، عزاداری کردن.
- خاک بر سر کردن، در مورد غیبت تعبیری است که در مقام تحقیر طرف استعمال کنند:
خاک بر سر کند شهی که ورا
نبود در زمانه حکم روا.
سنائی.
گنج را ازبی نیازی خاک بر سر می کنند.
حافظ.
و در مقام متکلم خطابی است مر خویشتن را بهر چاره اندیشی چون «چه خاکی بسر کنم ». و در مقام مخاطبت خطابی است دیگری را به جهت چاره اندیشی در امری چون «برو خاک بر سر این امر کن.».
- خاک برسر نهادن، ذلیل کردن، ناچیز کردن:
به تیغ و رکیب و به سفت و بباد
همه ترک را خاک بر سرنهاد.
فردوسی.
- خاک بر فرق کردن، بمعنی خاک برسر کردن. رجوع بخاک بر سر کردن در این لغت نامه شود.
- خاک پای کسی بودن، کنایه از تواضع بیحد کردن نسبت به او:
که یارا مرو کاشنای توام
بمردانگی خاک پاک توام.
سعدی (بوستان).
کسی که لطف کند با تو خاک پایش باش.
(گلستان).
- خاک جائی را بتوبره کشیدن، کنایه از ویران کردن محلی است.
- خاک خوردن تیر، بر زمین افتادن و بهدف نرسیدن تیر. (آنندراج):
خدنگ منت خاقان نمی توانم خورد
تمام عمر خورم خاک اگر چه تیر خطا.
قدسی (از آنندراج).
در باب جان نبردن صیدی به بخت ما نیست
تیرت نمیخورد خاک تا در شکار مائی.
ملاطغرا (از آنندراج).
- خاک در ترازو افکندن، کنایه از سبک وزن شمردن:
نترسیدی از زور بازوی من
که خاک افکنی در ترازوی من.
نظامی.
- خاک در دهان انداختن، پشیمانی عظیم نمودن:
ز شرم آنکه بروی تو نسبتش کردم
سمن بدست صبا خاک در دهان انداخت.
حافظ.
- خاک در دیده زدن، خاک در چشم پاشیدن. (آنندراج):
زدن خاک در دیده ٔ جوهری
همه خانه یاقوت اسکندری.
نظامی (از آنندراج).
- خاک در دیده کشیدن، خاک در چشم کشیدن. (آنندراج).
- خاک درمشت، کنایه از تهی دست و بی چیز است:
در این یک مشت خاک ای خاک در مشت
گر افروزی چراغ از هر دو انگشت.
نظامی.
- خاک کف پای کسی بودن، کنایه از تواضع و فروتنی بسیار است:
خاک کف پای رودکی نسزی تو
هم نشوی گوش او چه خائی برغست.
کسائی مروزی.
- خاکم بدهان، لال بادم، خفه شوم ! رجوع به «خاک بدهن » شود.
خاکم بدهان مگر تو مستی ربی.
(منسوب به خیام).
- خاک و نمک بیختن،: حمله و تک و تاز و جنگ و درگیری مختصر کردن: و از آنجا پیری آخرسالار را با مقدمی چند بفرستاد بدم هزیمتیان ایشان برفتند کوفته با سوارانی هم از این طراز و خاک و نمکی بیختند و بیاسودند. (تاریخ بیهقی ص 763 از امثال و حکم دهخدا).
- در خاک مراغه کردن. رجوع به مراغه شود:
چون مراغه کند کسی بر خاک.
عنصری.
- در خاک نشاندن، بخاک نشاندن. بیچاره کردن:
در خاک چو من بیدل و بی دیده نشاندش
اندر نظر هر که پریوار برآمد.
سعدی (طیبات).
- روی بر خاک نهادن، سجده کردن. تعظیم کردن:
چو رفتند نزدیک آن نامجوی
یکایک نهادند بر خاک روی.
فردوسی.
- سربخت کسی بخاک اندر آمدن، بدبخت شدن:
تهمتن نشست از بر تخت گاه
بخاک اندر آمد سر بخت شاه.
فردوسی.
- عالم خاکی، کره ٔ زمین:
آدمی در عالم خاکی نمی آید بچنگ
عالمی از نو بباید ساخت وز نو آدمی.
حافظ.
- کسی را از خاک برگرفتن، ترقی دادن او: من بنده را از خاک بر گرفت و بر فلک رسانیده. (نوروزنامه).
|| بَلَد. مملکت. ناحیه. قلمرو. شهر. کشور. ولایت. سرزمین. ملک. ایالت:
نمانم که بر خاک ما بگذری.
فردوسی.
چنین داد پاسخ که یزدان پاک
مرا گر بهندوستان داد خاک.
فردوسی.
من خاک خاک او که زتبریز کوفه ساخت
خاکی است کاندر او اسداﷲ کند کنام.
خاقانی.
هر کرا در خاک غربت پای در گل ماند ماند
گو دگر در خواب خوش بیند دیار خویش را.
سعدی (خواتیم).
قضارا من و پیری از فاریاب
رسیدیم در خاک مغرب به آب.
سعدی (بوستان).
قضا نقل کرد از عراقم بشام
خوش آمد در آن خاک پاکم مقام.
سعدی (بوستان).
خاک مصر است ولی بر سر فرعون و جنود.
سعدی.
آب و هوای فارس عجب سفله پرور است
کو همرهی که خیمه از این خاک برکنم.
حافظ.
خاک وطن از ملک سلیمان خوشتر.
(نقل از مجموعه ٔ مختصر امثال چ هند).
|| زمین. کره ٔ ارض:
خروش تبیره ز میدان بخاست
همی خاک با آسمان گشت راست.
فردوسی.
تن زنده پیل اندر آمد بخاک.
فردوسی.
همی گفت و پیچید بر خشک خاک
ز خون دلش خاک هم رنگ لاک.
عنصری.
داغ نه ناصیه داران پاک
تاج ده تخت نشینان خاک.
نظامی.
|| مزار. (برهان قاطع). رَمس. (منتهی الارب). قبر. گور. آرامگاه:
ابله و فرزانه را فرجام خاک
جایگاه هر دو اندر یک مغاک.
رودکی.
چو ایدر بود خاک شاهنشهان
چه تازید تابوت گرد جهان.
فردوسی.
بجان و سر شاه خورشید و ماه
بخاک سیاوش، بایران سپاه.
فردوسی.
مشو تا تنم را سپاری بخاک
چو من جان سپارم بیزدان پاک.
(گرشاسب نامه).
پیوسته دلم دم رضای تو زند
جان در تن من نفس برای تو زند
گر بر سر خاک من گیاهی روید
از هر برگی بوی وفای تو زند.
خواجه عبداﷲ انصاری.
حقا که بجز دست تو بر لب ننهادم
جز بر حجرالاسود و بر خاک پیمبر.
ناصرخسرو.
بعاقبت ز سر خاک تو برآید خار
اگر تو خاره بخاری ز نیزه و زوبین.
معزی.
و خاک قتیبه بفرغانه معروف است در ناحیت رباط. (تاریخ بخارای نرشخی ص 69). و خاک این امیر در آن مدرسه بود. (تاریخ بخارای نرشخی ص 16).
نهی دست بر شوشه ٔ خاک من
بیاد آری از گوهر پاک من.
نظامی.
بر خاک من آن غریب خاکی
نالد بدریغ و دردناکی.
نظامی.
خونم بریز و بر سر خاکم گذار کن.
سعدی (طیبات).
این پنجروزه مهلت ایام آدمی
بر خاک دیگران بتکبر چرا رود.
سعدی (طیبات).
شاید که بخون بر سر خاکم بنویسند
کین بود که با دوست بسر برد وفائی.
سعدی (بدایع).
الا ای که بر خاک ما بگذری
بخاک عزیزان که یاد آوری.
سعدی (بوستان).
بخاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد
ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم.
حافظ.
بخاک پای توای سرو نازپرور من
که روز واقعه پا را مگیرم از سر خاک.
حافظ.
بعد صد سال اگر بر سر خاکم گذری
سر بر آرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم.
حافظ.
- با خاک جفت شدن، مردن. مدفون شدن:
که هر گز مبادی تو با خاک جفت.
فردوسی.
- بخاک رفتن، مردن. مدفون شدن:
همی خندم از لطف یزدان پاک
که مظلوم رفتم نه ظالم بخاک.
سعدی (بوستان).
- بخاک سپردن، دفن کردن.
- پیمودن خاک بالای کسی را، مردن آن کس. بخاک سپرده شدن او:
چنین داد پاسخ که شاه جهان
اگر مرگ من جوید اندر نهان
چو خشنود باشد ز من شایدم
اگر خاک بالا بپیمایدم.
فردوسی.
- در خاک رفتن، مردن. مدفون شدن:
زهجران طفلی که در خاک رفت.
سعدی (بوستان).
- در خاک سپردن، بگور کردن. دفن کردن.
- سر بخاک سیه بر نهادن، مردن.
- || سجده بجای آوردن:
چنین گفت رستم بایرانیان
که اکنون بباید گشودن میان
به پیش خداوند پیروز گر
نه کوپال باید نه گنج و کمر
همه سر بخاک سیه برنهند
از آن پس همه تاج بر سر نهند.
فردوسی.
- سرخاک رفتن، بزیارت قبر کسی رفتن.
|| نفس مطمئنه. (برهان قاطع) (آنندراج). || خاک کبک یک قسم انگور است که بسیار نفیس می باشد و در شیراز بوده و به تخم کبک مشهور و شبیه به آن است. (انجمن آرای ناصری). || چیزهای بی قدر و قیمت و ضایع و بکار نیامدنی. || فتنه و آشوب باشد. (فرهنگ جهانگیری). || کنایه است از شخص سلیم النفس. مطیع. فرمانبردار. (برهان قاطع) (آنندراج):
نه تنها خاک تو خاقان چین است
چنینت چند خاکی بر زمین است.
نظامی.
|| کنایه است از فروتنی و افتادگی. (برهان قاطع). || (ص) کنایه از مطیع. منقاد: خاک تست، مطیع و منقاد تست. (از آنندراج).

رویه زمین که باعث رویاندن نباتات می شود، تراب، مملکت، کشور، گور، قبر، گورستان، چیز بی قدر، ~ بر سر شدن کنایه از: سخت بی نوا شدن، دچار رویدادی بسیار غم انگیز شدن، به ~افتادن کنایه از: زبون شدن، به ~ افکندن ک [خوانش: [په.] (اِ.)]

مواد ریز حاصل از خرد شدن سنگ‌ها که به‌طور فراوان سطح کرۀ زمین و بسیاری از کرات دیگر را پوشانده است،
زمین،
کشور،
[مجاز] قبر، گور،
پودر، خاکه: خاک قند،
گردوخاک: خاک‌ فرش،
[قدیمی] یکی از عناصر اربعه،
(صفت) [قدیمی، مجاز] بی‌مقدار، بی‌ارزش،
* خاک برگ: خاکی که با برگ‌های پوسیده مخلوط کرده و در گلدان یا باغچه می‌ریزند،
* خاک چینی: = چینی
* خاک رس: (زمین‌شناسی) = رس
* خاک سرخ: نوعی خاک به رنگ سرخ که دارای مقدار زیادی اکسید آهن است،

تربت، از عناصر اربعه

تربت

اقلیم، خطه، زمین، ارض، سرزمین، قلمرو، تراب، تربت، ثری، طین، غبرا، گل،
(متضاد) آب، ماء، غبار، گرد، کشور، بلد، دیار، مملکت، خاکجا، قبر، گور، مزار، مشهد، مقبره، بر، خشکی، خاکه، پودر، نرمه، پست، حقیر، بی‌ارزش

Agri-, Dirt, Dust, Earth, Ground, Soil

toprak

ارض، تربه، حصباء، غبار، وسخ

دیدن خاک در خواب بر پنج وجه است. اول:... مال. دوم: منفعت. سوم: شغل دنیا. چهارم: فائده از قِبَل پادشاه. پنجم: فائده از قبل رئیس. - امام جعفر صادق علیه السلام

اگر بیند خاک از خانه بیرون می کشید و پراکنده می کرد، دلیل که مال خود را هزینه کند. اگر بیند خاک از دست می افشاند دلیل که به قدر آن او را مال و درم جمع گردد و از آن منفعت یابد. - اب‍راه‍ی‍م‌ ب‍ن‌ ع‍ب‍دال‍ل‍ه‌ ک‍رم‍ان‍ی

گور، خاک

آنچه طبقه ظاهری زمین را تشکیل داده گیاهها و درختان را میرویاند، بمعنی زمین و کشور هم میگویند (اسم) آنچه که بخشی از سطح کره زمین را پوشانده موجب رویاندن نباتات شود تراب، زمین، مملکت کشور، قبر گور، فروتن متواضع سلیم النفس، چیز بی قدر و قیمت بکار نیامدنی.

terreno

polvere

suolo

Anlegen, Begründen, Boden (m), Erdboden, Erde (f), Erden, Grund (m), Land (n), Landen, Erde (f), Erden, Erdung (f), Dreck (m), Kot (m), Schmutz (m)

تراب

گِل کوزه گران

621