معنی دونده

لغت نامه دهخدا

دونده

دونده. [دَ وَ دَ / دِ] (نف) تندرونده و تازنده و تاخت کننده. (ناظم الاطباء): کر. (منتهی الارب). کریان. (منتهی الارب). آنکه دود. که شتابد. شتابنده. رونده به تندی: و این [سند] ناحیتی است گرمسیر...و مردمان اسمر و باریک تن و دونده. (حدود العالم).
بیارید گفتا یکی پیل نر
نوندی دونده چو مرغی به پر.
فردوسی.
وین دهر دونده به یکی مرکب ماند
کز کار نیاساید هرچند دوانیش.
ناصرخسرو.
سوی اژدهای دونده دوید.
نظامی.
عبابید. عبادید؛ دونده به هر سوی. فرس جهیز؛ اسب سبکرو و سخت دونده. عضروط. عضرط؛ دونده به دنبال کسی. (منتهی الارب).


پویه دونده

پویه دونده. [ی َ / ی ِ دَ وَ دَ / دِ] (نف مرکب) پویه دوان: فرّار؛ سخت گریزنده و پویه دونده. (منتهی الارب).

فارسی به انگلیسی

فرهنگ عمید

دونده

آن‌که می‌دود،

حل جدول

دونده

اولین فیلم ایرانی پس از انقلاب 1357


عدد دونده

دو


دونده معروف جامائیکایی

یوسین بولت


پرنده دونده استرالیایی

شترمرغ

فارسی به عربی

دونده

عداء

فرهنگ فارسی هوشیار

دونده

(اسم) آنکه بدود کسی که بشتاب بدود.


حیوان دونده

تکاور

واژه پیشنهادی

دونده

پوینده


پرنده دونده

شترمرغ


عمل دونده

دوندگی


کارگردان فیلم دونده

امیر نادری


نویسنده فیلم دونده

امیر نادری، بهروز غریب پور

معادل ابجد

دونده

69

پیشنهاد شما
جهت ثبت نظر و معنی پیشنهادی لطفا وارد حساب کاربری خود شوید. در صورتی که هنوز عضو جدول یاب نشده اید ثبت نام کنید.
اشتراک گذاری