معنی دونده
لغت نامه دهخدا
دونده. [دَ وَ دَ / دِ] (نف) تندرونده و تازنده و تاخت کننده. (ناظم الاطباء): کر. (منتهی الارب). کریان. (منتهی الارب). آنکه دود. که شتابد. شتابنده. رونده به تندی: و این [سند] ناحیتی است گرمسیر...و مردمان اسمر و باریک تن و دونده. (حدود العالم).
بیارید گفتا یکی پیل نر
نوندی دونده چو مرغی به پر.
فردوسی.
وین دهر دونده به یکی مرکب ماند
کز کار نیاساید هرچند دوانیش.
ناصرخسرو.
سوی اژدهای دونده دوید.
نظامی.
عبابید. عبادید؛ دونده به هر سوی. فرس جهیز؛ اسب سبکرو و سخت دونده. عضروط. عضرط؛ دونده به دنبال کسی. (منتهی الارب).
پویه دونده
پویه دونده. [ی َ / ی ِ دَ وَ دَ / دِ] (نف مرکب) پویه دوان: فرّار؛ سخت گریزنده و پویه دونده. (منتهی الارب).
فارسی به انگلیسی
Runner
فرهنگ عمید
آنکه میدود،
حل جدول
اولین فیلم ایرانی پس از انقلاب 1357
عدد دونده
دو
دونده معروف جامائیکایی
یوسین بولت
پرنده دونده استرالیایی
شترمرغ
فارسی به عربی
عداء
فرهنگ فارسی هوشیار
واژه پیشنهادی
پوینده
پرنده دونده
شترمرغ
عمل دونده
دوندگی
کارگردان فیلم دونده
امیر نادری
نویسنده فیلم دونده
امیر نادری، بهروز غریب پور
معادل ابجد
69