معنی راود

راود. [وَ] (اِ) زمین پست و بلند و پشته پشته ٔ پر آب و علف. (برهان) (آنندراج) (اوبهی) (جهانگیری) (از صحاح الفرس) (رشیدی) (از شرفنامه ٔ منیری) (فرهنگ اسدی):
فسیله به راود همی داشتی
شب و روز در دشت بگذاشتی.
فردوسی (از آنندراج).
کبک دری گر نشد مهندس و مساح
این همه آمد شدنش چیست به راود.
منوچهری.
ابر بهار بازکند مطرد سیاه
هرگه که گرد خویش به راود کند همی.
(منسوب به منوچهری).
ز راود به راود ز بیدا به بیدا
ز وادی به وادی ز کردر به کردر.
؟ (از سندبادنامه ص 265).
الا تا زمی از کوه پدید است و ره از رمه
بکوه اندر زر است و بره بر شخ راود.
عسجدی (از فرس اسدی چ اقبال).
|| آنجا که سبزه ٔ نورسته باشد و آبهای روان. (شرفنامه ٔ منیری). سبزه زار و چمن. (فرهنگ شاهنامه). || ناصافی و تیرگی آب. (ناظم الاطباء) (برهان) (از شرفنامه ٔ منیری). || در بیت زیر که صاحب لسان العجم (شعوری) در ذیل کلمه ٔ پیکند آورده اشتباه کرده است:
هرآنچه راود آن را بسالها پیوست
هر آنچه قارون آن را بعمرها پیکند.
رودکی (از شعوری).
و کلمه «داود»است نه راود، و مفهوم بیت این است که هر آن حلقه های زرهی که حضرت داود پیغمبر بهم پیوست، چنانکه مولوی گوید:
رفت لقمان سوی داود از صفا
کو همی پیوست زرین حلقه ها.
مولوی.

راوذ. [وَ] (اِخ) راود. رجوع به همین کلمه شود.

(وَ) (اِ.) سبزه زار، چراگاه.

زمین پشته‌پشته و پرآب‌وعلف، زمین پست و بلند که گیاه بسیار در آن روییده باشد،
سبزه‌زار، چراگاه،

چراگاه

راود

راود

(اسم) زمین پست و بلند و پر آب و علف، سبزه زار چراگاه مرتع.

راود

راود

راود

چراگاه، راود، علفزار، مرتع، مرغزار

چراگاه، چره، راود، سبزه‌زار، علف‌چر، علفزار، مرغزار

باده، چراگاه، چرام، چرامین، راود، علف‌چر، علفزار، مرتع

چراگاه، راود، سبزه‌زار، مرتع، مرغزار، مرغزار،
(متضاد) کشتزار

211