معنی ساقور

ساقور. (ع اِ) گرمی. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). آهنی است که بدان خر را داغ کنند. (منتهی الارب). آهنی است که در آتش می تابند و اسب و شتر و امثال آن را با آن داغ و نشان می نهند. (احمد بهمنیار، در تعلیقات تاریخ بیهق ص 336). || نوعی زخم و جراحت: در هر ولایتی آفتی و مرضی بود زشت. در ولایت دهستان، ساقور خیزد و آن ریشی بود پلید. (تاریخ بیهق ص 31). و این تسمیه ظاهراً بطریق و بسبب مشابهت است. (بهمنیار، تعلیقات همان کتاب ص 336).

گرمی، حرارت، آهنی که با آن چارپایان را داغ کنند، نوعی زخم و جراحت. [خوانش: [ع.] (اِ.)]

جای داغ، آهنی که ستور را بدان داغ زنند

‎ گرمی، داغزن ابزاری که بدان چارپایان را داغ نهند، ریش زخم (اسم) گرمی حرارت، آهنی که بدان چارپایان را داغ کنند، نوعی زخم و جراحت.

367