معنی سایه نشین
لغت نامه دهخدا
سایه نشین. [ی َ / ی ِ ن ِ] (نف مرکب) کنایه از کسی که تعب و محنت روزگار ندیده و نچشیده باشد. (برهان) (آنندراج). || مستور. در پرده مانده. محجوب:
ای مدنی برقع مکی نقاب
سایه نشین چند بودآفتاب.
نظامی.
|| نازپرورده. خسته. کسی که از خستگی و کوفتگی در سایه آرمیده باشد:
خورشید روم پرور ماه حبش نگار
سایه نشین ساحت طوبی نشان اوست.
خاقانی.
فرهنگ عمید
کسی که در سایه بنشید،
[مجاز] شخص بی‌کاره و خوش‌گذران که به بی‌کاری و بطالت عادت کرده و تن به رنج و زحمت ندهد،
حل جدول
ناز پرورده، تنبل
فرهنگ فارسی هوشیار
(صفت) کسی که در سایه نشیند، کسی که تعب و و رنج روزگار ندیده و نچشیده باشد.
معادل ابجد
486