معنی ستایشگری
لغت نامه دهخدا
ستایشگری. [س ِ ی ِ گ َ] (حامص مرکب) حمد و عبادت و دعا. (ناظم الاطباء). عمل ستایشگر:
چو آمد بنزدش زمین بوسه داد
ستایشگری را زبان برگشاد.
فردوسی.
ای آنکه در ایام ستایشگری تو
صوفی شمرَد عیب نگهبانی دم را.
عرفی (از آنندراج).
رجوع به ستایشگر شود.
حل جدول
مداحی
واژه پیشنهادی
مدحت سرایی
معادل ابجد
1001