معنی ستایشگری

ستایشگری. [س ِ ی ِ گ َ] (حامص مرکب) حمد و عبادت و دعا. (ناظم الاطباء). عمل ستایشگر:
چو آمد بنزدش زمین بوسه داد
ستایشگری را زبان برگشاد.
فردوسی.
ای آنکه در ایام ستایشگری تو
صوفی شمرَد عیب نگهبانی دم را.
عرفی (از آنندراج).
رجوع به ستایشگر شود.

ثنا گوئی. [ث َ] (حامص مرکب) مدح. ستایشگری.

ثناگستری. [ث َ گ ُ ت َ] (حامص مرکب) مدّاحی. ستایشگری.

ملک ستایی. [م َ ل ِ س ِ](حامص مرکب) حالت و چگونگی ملک ستای. ستایشگری ملک. مداحی پادشاه:
ماه غزل سرایی مرد ملک ستایم
از تو غزل سرایی از من ملک ستایی.
فرخی.

‌مداحی

مدحت سرایی

ستایشگری، مداحی،

ستایشگری، مداحی،

مداحی ستایشگری.

‎ مداحی ستایشگری، دعاگویی.

ثناخوانی، ستایشگری، مدیحه‌سرایی، مدیحه‌گویی،
(متضاد) هجویه‌گویی

بددهانی، بددهنی، زشت‌گویی، بدزبانی، تشنی، ناسزاگویی،
(متضاد) ستایشگری، افترا، تهمت، غیبت، نمامی، سرزنش، قدح، مذمت، ملامت، نکوهش،
(متضاد) ستایش، مدح

(~. گُ تَ) [ع - فا.] (حامص.) مداحی، ستایشگری.

مداحی، ستایشگری، دعاگویی. [خوانش: (~.) [ع - فا.] (حامص.)]

ثنا، ستایش، ستایش، مداحی، مدح، ستایشگری، تشویق،

1001