معنی سورن

سورن. [رَ] (ترکی، اِ) اﷲاکبر یا مثل آن گفتن لشکریان به آواز بلند در هنگام تاختن بر خصم. (غیاث اللغات) (آنندراج). و بعضی گویند های و هویی که اتراک وقت محاربه کنند. (آنندراج):
سپه کار بیکار برخاستند
گورگه زده سورن انداختند.
شرف الدین علی یزدی (از آنندراج).
ز هر دو طرف سورن انداختند
هزبرانه بر یکدگر تاختند.
ملا عبداﷲ هاتفی (از آنندراج).
و خروش سورن و نای زرین بنیان حصارسپهر دوار را متزلزل گردانید. (حبیب السیر ج 3 ص 252). و غریو کرنای و سورن ارکان عالم را متزلزل میگردانید. (حبیب السیر).

سورن. [رَ] (اِخ) نام خانواده ای که در دوره ٔاشکانیان دارای قدرت بوده اند. رجوع به تاریخ ایران در زمان ساسانیان ص 3، 9، 63، 65، 81 201، 250 شود.

(رَ) [تر.] (اِ.) هجوم، حمله.

حمله و هجوم، یورش،
(اسم) غوغا و هیاهوی لشکریان هنگام تاختن بر دشمن،

حمله به دشمن

آفند، تاخت، تک، حمله، هجوم، یورش، شوق،
(متضاد) پاتک، پدافند، دفاع

پسرانه، خانواده‌ای در دوره اشکانیان که قدرتمند بودند، نام یکی از خاندانهای هفتگانه ممتاز در زمان اشکانیان

حمله و هجوم، یورش، غوغا

316